Lijstjes Rijn

"Wat ben je toch goed georganiseerd," hoor ik regelmatig op mijn werk. En ik moet zeggen: dat is niet geheel onterecht. Het is niet te danken aan natuurtalent - au contraire. Het is ook niet te danken aan de cursus 'georganiseerd werken' waarvoor ik van de lesgevende organisatiepuriste een zuinig certificaat van deelname, in plaats van het felbegeerde certificaat van geslaagdheid kreeg. Ik ben georganiseerd geworden omdat ik in de buitenwijk woon. Vrijwel totaal verstoken van voorzieningen divers, probeer ik altijd het meeste te halen uit bezoekjes aan de stad. De vooruitziende blik wordt afgedwongen. Gisteren ging ik naar de bios. Vroeger wandelde ik dan op goed geluk de stad in, tegenwoordig plan ik zo'n bezoekje zorgvuldig. Welke film, hoe laat, waar, welke bus dan nemen.... En op de terugweg haal ik alle benodigdheden die ik de komende week nodig denk te hebben en niet in de nood-AH te verkrijgen zijn. Ik hoef het niet eens op te schrijven: ik heb voortdurend Leidsche Rijnse lijstjes in mijn hoofd. Ik floep naar de Etos, flits naar de HEMA en pin tussendoor razendsnel wat contanten, want ook dat kan vrijwel nergens in Suburbia. Uiteindelijk arriveer ik vlak voor vertrek van de bus op het station en rijd tevreden terug naar de buitenwijk.

Twijfels op het asfalt

Over wegen en routes in Leidsche Rijn is al veel gezegd en geschreven. Wijken, wegen en herkenningspunten veranderen continu zodat iedereen altijd verdwaald en overal te laat komt. Je weet wel waar je heen wilt maar niet hoe je er moet komen. Dat geldt niet alleen voor vreemdelingen, zelfs ik raak dicht bij huis soms het spoor bijster. Alsof de logistiek in de buitenwijk op zichzelf nog niet ingewikkeld genoeg is, wordt je bij de Rijnkennemerlaan in Terwijde bijvoorbeeld getrakteerd op deze net-niet doorgaande fietsroute.
Even verderop is op het Lint een mooie variant te vinden: de brug was er eerst, daarna kwam er een pad naast. Naar de motivatie kun je slechts gissen. Is de brug niet veilig en is daarom een bypass nodig? Of kwam de bocht in het asfalt simpelweg niet op de goede plek bij de brug uit? Geen idee, maar het irritante is wel dat dit raadsel in het asfalt ons onschuldige passanten met een probleem opzadelt: welke weg kies je. Voor je het weet brengt zo'n moment je aan het twijfelen en worden deze twee wegen een metafoor voor je leven.
Links of rechts?
Maakt het uit welke route je neemt als het eindpunt precies hetzelfde is?
Is de reis belangrijk of de bestemming?
Uren, dagen, weken denk je na en dan kom je tot de conclusie dat het allemaal anders moet, je baan, je huis, je fiets. Je begint helemaal opnieuw. En dat allemaal door een misser in het asfalt. Zou dat de bedoeling zijn?
En wat is dan de diepere gedachte achter het stijgende en dalende voetpad langs de Jazzsingel?

Leidsche Rijn is niet zo fijn

Ik heb het internet er nog eens op nageslagen, maar nergens staat Leidsche Rijn zo ontworpen is dat vrouwen er na zonsondergang slechts in groepsverband kunnen fietsen. Toch is dat de realiteit. Ik ben net thuis van een donker ritje stad - buitenwijk en heb opnieuw ervaren dat laatstgenoemde een stuk a-relaxter is om rond te rijden. Noodgedwongen fiets je kilometers door niemandsland, waar soms zelfs geen auto meer passeert. Met een beetje mazzel werkt alle straatverlichting, maar dat is helaas meer uitzondering dan regel. Je rijdt over betonplaten, langs hekken, zandhopen, onoverzichtelijke bossages en rotzooi algemeen. Diep ademhalen en flink doortrappen, is het devies. En vooral hopen dat je niemand tegenkomt... Mijn zus vroeg zich af wie (om precies te zijn welke kl**tzak) dit zo ontworpen heeft. Ik antwoordde: 'Niemand.' Het kan namelijk niet waar zijn dat iemand achter zijn tekentafel heeft gezeten met dit resultaat voor ogen.

Met de juiste uitsnede.....

Een zonnige woensdagmiddag na school. Ik neem mijn dochter mee naar Leeuwesteyn, poffertjeskraam. Al talloze keren was ik er langs gefietst en iedere keer had ik me verbaasd over de lokatie: pal naast een weg, tegen een postmodern gebouw aan, vrijwel geheel omringd door lelijkheden als braakliggend terrein en enorme roestige buizen. Deze middag zag ik dit uit pure nieuwsgierigheid door de vingers. We fietsten vrolijk door onze buitenwijk en staken de weg heen over om 'm twintig meter verderop weer terug over te steken naar pofferkraam. Zei ik pofferkraam? We kwamen eigenlijk terecht in een kruising tussen een strandtent en een bistro. Met bovendien een kaart met behoorlijk wat voedsel waar geen poedersuiker op hoeft. We hadden het helemaal naar ons zin: lekker eten, plek om te spelen, tijd om te mijmeren... En zo lang ik mijn blik naar voren of naar rechts richtte, zag het er nog idyllisch uit ook. Zoals zoveel plekken in Leidsche Rijn is het best mooi. Als je de bouwputten, vage infrastructuur, buizen, overtollige beton, of zelfs complete snelwegen en industrieterreinen uit je blikveld weet te bannen.

Drie huisgemaakte bitterballen

Mar en ik hadden wat te vieren. En we besloten om dat in onze eigen hood te doen. Dus op de fiets naar het kloppend hart van onze suburb: Parkwijk. Daar zijn maar liefst twee terrassen om uit te kiezen. Eetcafé nummer 1 zat bomvol en bevond zich in het epicentrum van een ongekend stukje levendigheid. Dansende, springende, kopende mensenmassaatjes waren op de been voor het wijkgezondheidsfeest. Aangezien we elkaar veel te vertellen hadden, lieten we dit evenement plus het daar middenin gelegen terras aan ons voorbij gaan. Dus zegen we neer voor De Buurvrouw. Daar zaten we vrijwel alleen. Er waren - dankzij een muur - zelfs geen voorbijgangers om aan te gapen. Na een roseetje in de zon werd het wat kouder en gingen we naar binnen. Ook daar plek zat. De magen begonnen te knorren en we bestelden een portie huisgemaakte bitterballen, bestaande uit zes stuks. Dit bleek de beste koop van het seizoen: tot en met vanmiddag hoefde ik niks meer te eten.

De koddigheid voorbij

Tot niet al te lang geleden beschouwde ik fietsen in en om Leidsche Rijn als een leuke uitdaging. 'Het is nooit saai met steeds nieuwe obstakels en routes,' grapte ik zowel online als live. Mijn dagelijkse fietstochtjes inspireerden mij tot koddige stukjes en ik nam een serie geinige foto's van wegen die opeens zijn opgeheven, borden die nergens naar wijzen en betonnen blokkades. Grinnik, grinnik. Maar mijn stemming is omgeslagen sinds mijn dochter fietst. De hele f*cking wijk is vol gevaren voor beginnende verkeersdeelnemers! Dat begint vlak voor mijn deur, heeft een hoogtepunt bij het kruispunt op weg naar school en eindigt met busjes die het fietspad langdurig blokkeren en vrachtwagens die erover heen walsen. Ik ben uitgegrapt over de fietssituatie in deze buitenwijk. Wat nu?

Een raket in de speeltuin

Er was ons mooi weer beloofd dus besloten MirS en ik op zaterdag met de kinderen te gaan picknicken. In het Waterwinpark naast de gele dingen die als speelobject dienen. Al doende besloten we tot een speeltuintocht, een bezoek aan verschillende speeltuinen in de wijk zodat de kinderen steeds weer nieuwe uitdagingen hadden en wij rustig op een bankje konden hangen.
Dat lukte niet helemaal.
Het eten en drinken had goed gesmaakt maar kennelijk ook de spijsvertering op gang gebracht, want in elke speeltuin was er wel een van de drie kinderen die moest plassen of poepen. Aldus was ik veel in de weer met doekjes, luiers en naar huis fietsen voor schone onderbroeken en was het ook voor mij een actieve middag.
Maar verder was de tocht een groot succes. Bij het minste teken van verveling trokken we naar een volgende locatie om daar weer fris opnieuw te beginnen. Een beetje zoals we dat in een vorig leven met een kroegentocht deden. Het effect was vergelijkbaar. Drie uur en vier speeltuinen verder was ik zo speels geworden dat ik in een op een bankje getekende fallus in eerste instantie een raket herkende.

vinex geluk deel 2

Deze week had ik - evenals MirS een tijdje geleden - een echte vinex-geluk-ervaring. Althans zo leek het even. Op een zonnige middag ging ik met drie kinderen naar de supermarkt. Voor jonge ouders een herkenbaar uitje. Voor de jongste was het de eerste keer dat hij zelf ging fietsen op zijn driewieler. Maar zoals ik zei het was een zonnige middag en bovendien vakantie en ik had een goed humeur dus ik durfde dat wel aan. De twee vrienden van vijfenhalf hadden echter minder geduld. Ik stuurde ze vooruit en dankbaar voor het vertrouwen gingen ze er vandoor. Even later kwamen ze weer terug om te zien dat de driewieler en ik slechts vijf meter verder waren. Er was altijd weer een grasspriet, bloem of stoeprand die interessanter was dan fietsen.

Net toen wij even herenigd waren en er kennelijk alle vier volkomen tevreden uitzagen werden we gespot door een fotografe van het wijkbureau die dit vrolijke tafereel vastlegde. De twee vrienden poseerden trots op hun fiets, de jongste paradeerde over een hoge stoeprand en ik stond ertussen met driewieler en boodschappentas. Voor de zekerheid haalde ik de zonnebril uit mijn haar en zette die terug op mijn neus. Een perfect moment van zomergeluk in suburbia werd vastgelegd.

Even later ruilde ik de driewieler in voor mijn eigen fiets met kinderstoeltje, sjeesde achter de twee vrienden aan die ik nu toch al een tijdje niet had gezien en zag een van hen flink onderuit gaan na een te scherpe bocht. De fotograaf was verdwenen, maar de zon scheen nog steeds.

Daar helpt geen lief konijntje meer

Ooit woonde ik lange tijd in de nabijheid van het verbijsterend sfeerloze en alom gehate Jaarbeursplein. Het woei er altijd, er glimlachte nooit iemand en alleen de duivenpoep straalde een beetje warmte uit. Toen ik gisteren - voor het eerst sinds een tijdje - de route stad - thuis weer befietste, ontdekte ik de evenknie van dit plein: de Verlengde Vleutenseweg - Utrechtseweg vlak voor Terwijde. Nu ben ik als Leidsche Rijnsche gewend aan obstakels en lelijkheid, maar dit stukje niemandsland slaat alles. Als enige strookje worden deze weg en omgeving namelijk steeds erger. Meer betonblokken, krakkemikkigheid, meer zandhopen, roestige hekken, uitstekende kabels, afval en andere zooi. De weg naar vooruitgang wordt steeds langer. Ik stond stil om de ellende vast te leggen en zag een konijntje huppelen. Zelfs dat hielp niet.

retourtje Utrecht - Amsterdam

Vorige week bracht Leidsche Rijn mij in Amsterdam. Echt waar. Op een bloedhete dag werd aldaar een boek gepresenteerd over de meest besproken rotonde ooit: het Koehoornplein. Net nu de weg daarnaartoe een nieuwe, schijnbaar zinloze bocht maakt die om het toekomstige centrum heen leidt. Het boek gaat over Roulette, het kunstproject van Manfred Pernice dat er sinds 2006 te zien is. Pernice plaatste in steeds wisselende samenstellingen sculpturen uit de stad op de rotonde. Beelden die al jarenlang niet meer echt gezien werden kregen ineens weer aandacht. Bovendien kregen ze voor het eerst gezelschap van andere beelden en dat pakte wonderwel uit. Dominic van den Boogerd beschrijft deze wisselwerking mooi in zijn bijdragen aan het boek. Hij schrijft over een staande receptie waarin wezenlijk van elkaar verschillende beelden met elkaar kennismaken. Over de dynamiek tussen de beelden, over dieren die lekker in hun vel zitten i.t.t. de verkrampte, nerveuse mensbeelden ernaast.

Roulette heeft op een bijzondere manier veel verteld over ontwikkelingen in de beeldhouwkunst en de betekenis van de plaats voor een werk. Het boek is een mooi verslag van dat proces. Een grappig effect is dat de foto's van de rotonde door de jaren heen (2006-2009)die in het boek staan nu al zeer gedateerd aandoen. Zo vaak verandert die plek van gedaante, elke foto is de volgende dag al verouderd. Misschien is het boek daarom op veilige afstand in Amsterdam gepresenteerd? Na afloop reisde zeker 80 procent van de (weinige) aanwezigen weer naar Utrecht, dus heel logisch was het niet.

De blije buitenwijkvrouw

Gisteravond voelde ik het: ik ben een blije buitenwijkvrouw geworden. Tot voor kort had ik dit niet voor mogelijk gehouden. Ik woonde hier om louter praktische redenen en probeerde er het beste van te maken. En dat was nog ná de fase van totale ontkenning en vluchtgedrag richting stad. Want van harte was de keuze om hier te komen wonen niet gemaakt. Pas toen het écht onmogelijk bleek om in Utrecht een huis te vinden, keken we over de Vleutensebrug. En nu, een kleine vijf jaar later, ben ik dan eindelijk echt om. Ik frotte vrolijk in mijn voortuintje terwijl ik vanuit een ooghoek mijn kleutster in de gaten hield die samen met een vriendinnetje in het klimrek hing. Af en toe maakte ik een niksig doch gezellig praatje met een buurvrouw. De zon scheen en ik dacht: "Wat wordt mijn tuintje mooi."

Dynamiek in de buitenwiek

Wie denkt dat het leven in Leidsche Rijn saai is, heeft het mis. Elke dag zit vol verrassingen! Alleen al de dagelijkse fietsritjes zijn nooit hetzelfde. Heen fiets je nog langs een autoweg, terug is je pad verlegd en zijn de auto's omgeleid. Ik stuit ook regelmatig op blokkerende betonblokken of haastig in elkaar geknutselde omleidingen. Beide leiden tot ingewikkelde en niet geheel risicoloze capriolen om de weg te vervolgen. Mocht ik me dan nog vervelen onderweg, dan kan ik altijd lekker om me heen kijken (tussen de capriolen door). Als je een midweek niet oplet, ziet de omgeving er heel anders uit. Gebouwen affer, hopen zand hoger, weilanden wegger... Voor mij geen stad meer: veel te voorspelbaar.

De wonderlijke volgorde der dingen

Het ziet er fabulous uit. Iedere keer als ik er langs fiets, word ik er vrolijk van. Het blijkt een kunstwerk, zo leerden mij de bescheiden bordjes die aan het hek hangen. Om precies te zijn: een kado-kunstwerk voor Annie Brouwer, onze voormalig burgemeester. Het presentje staat in een toekomstig park dat grenst aan een nog toekomstiger centrum. Ofwel: aan een lawaaiig, stoffig bouwterrein naast een mysterie op de tekentafel. 20 juni wordt het kunstwerk officieel onthuld. Nog zes dagen dus, om het naar een affe omgeving te transporteren waar het wel uit de verf komt. Park Waterwin bijvoorbeeld, de maagdelijke, volledig afgeronde grasvlakte nabij station Terwijde. Tegen de tijd dat Leidsche Rijn-centrum af is, kunnen we daar het afscheidskado van burgemeester Balkenende plaatsen.

De dieren

Ja, nu we het toch over de dieren hebben: het zijn er meer. De flora en fauna in Leidsche Rijn is ronduit bijzonder. Naast velden met uitbundig bloeiende wilde bloemen op nog braak liggende terreinen, is er met regelmaat fraai wild te aanschouwen. Dagelijks hoppen konijntjes voorbij en wandelt een trouw stel wilde eenden door de wadi in ons plantsoen. Meerkoeten, meeuwen en reigers zijn ook vaste gasten, een tijdje geleden zat er zelfs een reiger bovenop de schutting van de buren. Vorige week zag ik een fazant op het grasveldje naast de kapsalon. Prachtig! En het was niet de eerste keer.
Maar mijn absolute favorieten zijn de Nijlganzen die ik hier vlakbij dagelijks naast het fietspad zie rondscharrelen. Stoere beesten met een mooie roestbruine kleur. Sinds kort met vijf kleintjes.
En zo heeft het leven in suburbia ook zijn goede kanten, het is traag en ontspannen en het maakt zelfs de belangstelling voor de natuur in je wakker. Dat bedacht ik vanmorgen op de fiets, net voorbij de Nijlganzen. De gedachte dat die dieren hier misschien blijven komen omdat hun huis hier voor het mijne stond, duwde ik snel weer weg.

Een veulentje als alternatief

Het winkelcentrum van Terwijde... Ik heb er al vaak over gefantaseerd. Minimaal een HEMA, een koffiehuisje met terras, en een klerenwinkel had ik er bedacht. Met vijf jaar vertraging wordt het ding in 2013 dan eindelijk opgeleverd. Gisteren fietste ik langs de boerderij waar het winkelcentrum moet komen. Er huppelde een piepjong veulentje door de wei. En ik dacht: "Laat die winkels maar lekker zitten."

Rust, Leidsche Rijnheid en Regelmaat

Elke werkdag fiets ik van huis naar werk en weer terug. Huis is in Leidsche Rijn en werk in Rijnsweerd. Eerst rijd ik op het dooie gemak, onbekommerd over een echt fietspad. Daarna stort ik me in de stadsjungle met de continue dreiging van auto's die van links en rechts tevoorschijn schieten, stadsbussen zonder snelheidsbegrenzing, miljoenen mede-fietsers die door rood scheuren en overstekende wilde - al dan niet bellende - voetgangers. Menigmaal haal ik noodgedwongen de raarste capriolen uit om in mijn geheel de baas te bereiken. En vrijwel dagelijks arriveer ik vloekend, zwetend en met kramp in schouders en nek: omstreeks 8.45 de stad doorkruisen is niet bepaald ontspannend. De opgefoktheid ebt na een paar koffie weg, en vervolgens bouw ik de spanning weer op, maar dan rond het werk. Na een uur of 8 zit ik vol gesprekken, afspraken, vraagstukken, kwesties en een ellenlange to-do-list. Die maalt na vertrek nog een minuut of 25 door mijn hoofd. En dan...... dan steek ik het kanaal over. De brede nieuwe paden, de overzichtelijke kruispunten, de werkende stoplichten, de rustige, weinige medeweggebruikers... ik ben bijna in de buitenwijkse burgerlijkheid. En arriveer vervolgens heerlijk sereen bij man en kind.

Cool

Gelezen in De Brug van vandaag: Leidsche Rijn is zo cool als je het zelf maakt.
Dussss.........

Leidsche Rijn tijd (ver) vooruit

Gesprekken over Leidsche Rijn gaan al snel over twee dingen: 1) er is niks te doen en 2)alles ligt achter op de planning. Die twee hangen samen, want vooral de leukigheden komen traag van de grond. Dit keer heb ik goed nieuws uit de buitenwijk: er wordt ongelooflijk vooruitgelopen, - gereden en - gefietst! Want ons eigen centrum - het tweede hart van Utrecht - is er dan misschien nog niet: we weten wel alvast hoe we er moeten komen, te zijner tijd.

Heel veel witte tegels

Gisteravond was ik op Utrecht Centraal. En daar stond midden tussen de roltrappen en kiosken een soort open sauna. Het bleek een wachtruimte annex hip informatiepunt over de OV-terminal. Zo kunnen we allemaal vast kijken naar het toekomstige station, dat dan terminal heet. En het was gaaf! Die wachtsauna bedoel ik. Je kunt er heerlijk zitten en intussen kijken naar 2013 op een groot, plat beeldscherm. We zoeven in een film door de toekomstige hal, over de toekomstige roltrap, langs het toekomstige perron, boven het toekomstige spoor... Als je uitgekeken bent, kun je de gedetailleerde en enthousiaste teksten op de wanden lezen en nog wat artist impressions op je in laten werken. En dat alles in een warme, houten omgeving. Jammer dat de terminal zelf uit louter glas en witte tegels gaat bestaan.

Hoewel dit nogal koele ontwerp me koud op het dak viel, voelde ik me geïnspireerd. Kunnen we niet een paar van die sauna's in Leidsche Rijn neerzetten? Bijvoorbeeld waar het Leidsche Rijn-centrum komt? Of het langverwachte winkelcentrum te Terwijde? Ik begin zo langzamerhand wel benieuwd te worden......

Grace Jones in de achtertuin!

Een van de grote voordelen van Terwijde is dat er op fietsafstand een concertzaal is waar je af en toe wel leuke dingen kunt gaan zien en horen. De reistijd is nihil en je bent dus altijd op tijd. Zo fietsten we gisteren om 19.45 naar de Rode Doos voor een concert van Grace Jones. Vijf minuten later parkeerden we de de fiets naast de zaal! Het feest kan beginnen. Miss Jones liet echter op zich wachten. De deuren van de zaal bleven lang dicht en toen we eenmaal binnen waren duurde het nog een heeeeeeeeele tijd. Anderhalf uur om precies te zijn. Anderhalf uur!
Nu ben ik als Leidsche Rijner gewend aan het feit dat mensen van buiten altijd te laat komen omdat ze de weg niet weten, de tomtom ze een leeg weiland in stuurt of plotseling ergens een wegafzetting opduikt, maar anderhalf uur maakte ik nog niet eerder mee. Verdwalen in Leidsche Rijn, het overkomt de beste.

Er kan natuurlijk ook een andere reden voor de vertraging geweest zijn, een joint teveel, slechte voorbereiding of misschien wist Miss Jones niet wat ze moest aantrekken. Dat laatste zou verklaren waarom ze het optreden begon in een zilverkleurige burka. Vrijwel stil staand op een klein voetstuk. Niet echt een swingende opening. Bij het tweede nummer onthulde de burka een wit gestreepte bodysuit met hoofdtooi en leek Jones op een zebra. Langzaam kwam er wat meer beweging in. De band was goed en de kostuums waren bizar en gaven uiteraard en gelukkig met regelmaat uitzicht op de goddelijke benen en de -pull up to the bumper baby- ronde billen van Jones. En dan hebben we het over een vrouw van 61!
Er kwamen minstens acht verschillende kostuums voorbij en steeds verdween Jones minutenlang in de coulissen om zich om te kleden. Ze probeerde die tijd vol te praten maar alles bij elkaar hebben we zeker 30 minuten naar een leeg podium gekeken. Alle energie die tijdens een nummer werd opgebouwd vloeide tijdens het omkleden weer weg.
Zo waren er meer schoonheidsfoutjes maar toch was het een leuk feestje! En Barry Hay was er ook. (Echt waar! W. heeft het gevraagd toen hij naast hem voor de spiegel stond bij de toiletten.)Om twaalf uur was het afgelopen en even later waren we thuis. Omdat er geen bussen reden moesten we toen de oppas nog wegbrengen. Dichtbij duurde alles bij elkaar dus net zo lang als ver weg.

Enorm geheim Leidsche Rijn onthuld!

Sssst, lieve lezers. Ik ga jullie een geheim van formaat influisteren: Leidsche Rijn is best groot. Wel een stuk of tien keer Lunetten, om jullie een beeld te geven. Bijna niemand weet dit! Dit klinkt ongelooflijk, maar het is waar. Zelfs mensen die ervoor betaald worden het wel te weten, hebben geen idee. Die maken plannen voor onze buitenwijk, ware het een doorsnee buurtje. Zij denken bijvoorbeeld dat het handig is om ons politiebureau in De Meern te situeren. Want we wonen vast allemaal op kruipafstand van dit bijna-pittoreske dorp. Niet dus! Ook de vrouw / man die ons toekomstige centrum (betekent: midden) een planologisch plekje gaf, was duidelijk niet op de hoogte van onze grootte. Zij / hij plakte het namelijk tegen de oude stad aan, wat betekent dat menig Leidsche Rijner dichterbij Woerden woont dan dit nog te realiseren 'centrum'. Om de kleindenkers nog wat meer uit de droom te helpen: ik ben ongeveer even lang onderweg naar de HEMA in Leidsche Rijn als naar de HEMA in de stad. En ik woon in Leidsche Rijn. Dus zegt het voort voordat een onwetende denkt dat we ons hier wel blijven redden met drieënhalve winkel op 2500 hectare: Leidsche Rijn is gigantisch!

Ja, ik wil!

Eindelijk was het zover: gisteravond was ik ín Het Gebouw in plaats van erlangs. De balancerende (en nogal koude) schoenendozen bieden onderdak de stichting die ervoor moet zorgen dat Utrecht in 2018 culturele hoofdstad van Europa wordt. Met een stuk of 15 vakgenoten werd ik voorgelicht over de ins & outs van het fenomeen Culturele Hoofdstad. Ik ging er heen met een vet vooroordeel: 'vast weer zo'n speeltje van bestuurlijk Utrecht in de categorie WK-voetbal en de start van respectievelijk de Tour de France en de Giro d'Italia*....' En ik verliet het pand als fan. Wat is namelijk het geval? De titel gaat naar de stad die de culturele boost het hardst nodig heeft. Onze concurrenten zijn Maastricht, Den Haag, Den Bosch en Leeuwarden. I rest my Leidsche Rijnse case....

*Mega-evenementen die onze provinciestad tevergeefs probeerde binnen te slepen

Leidsche Fijn

Vrijdagmiddag. We zitten allemaal aan de vis voor lunch. Opeens hebben we het over huizen kopen. Voor ik het weet zit ik in een stad tegen buitenwijk-situatie. En ik ben de enige buitenwijkse. Mijn collega's willen er nog niet dood gevonden worden: wonen in Leidsche Rijn is voor echt hen geen optie. De meeste van deze Leidsche Rijn-bashers zijn er nog nooit geweest. Bijna schoot ik in mijn automatische verdediging: betaalbaar nieuw huis met tuin, speeltuin voor de deur, kindvriendelijk enzo. Maar ik zwijg. Want ik weet dat mijn Boitenwijkie er alleen maar -zij het langzaam - op vooruit gaat. Dat kunnen zij niet zeggen. Ooit een grootstedeling na een jaar of 5 in dezelfde straat horen zeggen dat de buurt er zo op vóóruit is gegaan?

Gecontroleerde chaos

Vandaag bezochten wij een licht anarchistische enclave in het zwaar aangeharkte Leidsche Rijn. Stadserf Rood|Noot ging dit weekend open voor publiek met een twee dagen durend programma van kunst, muziek, literatuur en eten en drinken natuurlijk. Hoe het begon weten we niet maar op zondagmiddag was de sfeer in elk geval ontspannen en het mooie weer zorgde voor de rest. Voor de kinderen was het ook spannend met een robot varken, donkere staldeuren met schapen erachter, paarden in de wei en een loslopende hond van behoorlijk formaat die erg lief bleek. De jongste stapte bovendien zonder schroom het podium op toen daar juist Herman Fermin klaarstond om een voordracht te beginnen over zijn familiegeschiedenis in Nederlands Indie.
Het was kortom een leuke middag. Ondanks de wat surrealistisch locatie aan de rand van Leidsche Rijn. Rood|Noot is namenlijk gevestigd aan de voet van de gele brug. Aan deze kant van het kanaal. Temidden van snelwegen, afslagen en andere goed georganiseerde asfaltstroken ligt daar het aangenaam rommelige erf met boederderij, stallen, schuurtjes en weiland. Rood|Noot mag er zijn ding doen. Afgelopen jaren waren er al enkele kunstenaars te gast en in de komende jaren gaat dat verder.
Naarmate het niemandsland langs de A2 verder ingevuld wordt door Leidsche Rijn nieuwbouw zal dit stukje een vreemde eend in de bijt blijven. Hoewel, het is ook wel weer typisch Leidsche Rijn om de vrijheid zo in te kaderen en te begrenzen door stroken asfalt en officiele voorzieningen. Je mag kleuren wat je wilt, maar je moet wel binnen de lijntjes blijven.

Een raadsel van heel veel steen

Zo'n 8 tot 10 keer per week rijd ik hier langs als ik van stad naar buitenwijk en vice versa fiets. En iedere keer slaat mijn fantasie op hol. Is het een postmoderne drive in-bioscoop? Een schuilzolder? Het hoofdkwartier van de AIVD? Eén van de vele onbegrijpelijke kunstprojecten van Leidsche Rijn? Een geheime gevangenis? Een betrouwbare bron meldt dat er 's nachts licht schijnt door de getraliede raampjes aan de zijkanten van het ding. Is het dan toch een goedkope kantoorlocatie waar 's nachts zaken gedaan worden met de andere kant van de wereld? Toen ik geen enkele andere optie meer kon bedenken voor de functie van het trapezium-achtige stenen ding met betonnen trap, besloot ik de waarheid te zoeken. En vond dit kijkje in de toekomst...

Wijdse Rijn

Afgelopen zondag: stralende zon, schrale wind en een onbedwingbare drang om naar buiten te gaan. Dus winterjassen aan, handschoenen toch ook maar weer, kind achterop en fietsen maar. We blijven dichtbij huis en rijden met onze regenboogvlieger naar de Haarrijnse Plas. Niemand te bekennen. Terwijl ik cynisch om me heen kijk naar de industrie van Lage Weide en A2 die dit recreatiegebied aanhalingstekens geven ('recreatiegebied'), hebben man en dochter de vlieger al in de lucht. En hij gaat hoger en hoger. Mira rent met de regenboog achter zich aan over het strand en roept: "Kijk eens mama, hoe ver de vlieger is!" Ze straalt zo hard dat de wind minder koud lijkt. En ik heb opeens oog voor de bomen en de kerktorens aan de andere kant van de plas.

wereldrecord

Afgelopen zaterdag openden maar liefst twee wethouders de timepoints op Het Lint in Terwijde. Met dit systeem kunnen lopers, fietsers, skaters en andere sportfreaks met behulp van een chip zien hoe lang ze over een traject doen. Het was een feestelijke middag met een feesttent, wat publiek, zes schaars geklede cheerleaders, twee wethouders dus, een stuk of zes persfotografen daaromheen, muziek, veel gratis eten en drinken, een estafetteloop en een loterij. Reuze gezellig aan de rand van de buitenwijk in een woonwijkje waar nog slechts twee huizen staan, maar de wegen, fietspaden en straatverlichting al compleet zijn. Dit in tegenstelling tot mijn eigen buurt waar eerst heel veel huizen kwamen en pas daarna de infrastructuur.
Tot mijn grote vreugde was ik bij de loterij een van de gelukkige winnaars van een chip. Enthousiast draafde ik enkele dagen later over het Lint voor een testrondje. De lichtkrant registreerde een tijd van 6.48 minuten. Weer thuis logde ik in op de website voor een verdere analyse van deze prestatie. De computer berekende dat ik met een snelheid van 88 km per uur had gelopen. Een toptijd. Je zou kunnen concluderen dat Het Lint een heel snel parcours is, maar waarschijnlijker is dat ik een ander rondje heb gelopen dan de 4km die de computer in gedachten had.

een brug teveel

Voorzieningen? Ja, meer dan strikt noodzakelijk zelfs. In Terwijde liggen sinds een jaar twee fijne bruggen die niks met nergens verbinden. Handig!

Ik blijk al voorzien

De voorzieningengids van Leidsche Rijn viel met een flinke plof op de mat. Zoveel voorzieningen in één gids, dat had ik niet voorzien. Nadat ik de eerste verbazingen had verwerkt (bedrijventerrein Papendorp - aan de andere kant van de A2 - wordt blijkbaar tot onze buitenwijk gerekend en Leidsche Rijn-centrum wordt zo'n beetje tegen Utrecht-city aangeplakt, zodat het voor de kijkers uiterst rechts in de buitenwijk komt te liggen in plaats van in het midden), kreeg ik er lol in. Wat is er toch veel te beleven aan deze kant van de kanaal! Ik kan floorball gaan beoefenen of bowls. Op diverse danslessen gaan, uit drie plassen kiezen als het warm wordt en zelfs bij twaalf gelegenheden horeca-en en / of uitgaan. Mijn dochter kan straks op drie middelbare scholen terecht, wij allen nu al bij tientallen sportclubs. En er blijken drieëntwintig parken te zijn /komen... Pfff! Wat een keuze. Mij hoor je niet meer zeggen dat er in Leidsche Rijn niks te doen is.


De digitale voorzieningengids is wat kariger.

Kindvrije zone ontdekt in Leidsche Rijn

De eerste ster is al binnen voordat wij dat zijn: restaurant Zuiver ligt op loopafstand van huis. Dus duwen we de buggy goedgeluimd naar binnen. Willen wij bij de open haard zitten? Die blijkt achterin te zijn, en wij - met de wagen - kunnen daar het beste buitenom naar toe lopen. We installeren ons en bestellen koffie, thee en appelsap. De kleine schuift aan en speelt met twee meegebrachte smurfen. Wij smurfen volwassen gesprekken en bekijken het lunchmenu. Niks lijkt geschikt voor peuter: te veel (twee kroketten) of te gek (eendenleverkrullen- hopelijk biologisch). Bij nadere bestudering blijkt de hele zaak niet zo geschikt voor kinderen. Een tikje te vol met chique, doch warm, interieur en dito accessoires. Bij nadere bestudering blijkt ook dat wij zorgvuldig zijn afgescheiden van de overige gasten. We spotten louter mannen in pak langs de glazen muur gevuld met decoratief voedsel die tussen ons en hen in staat. We hebben precies de tijd om van een heerlijk broodje te genieten voordat de kleine zich te luidruchtig verveelt. We verlaten het pand met rasse schreden en hopen dat we geen vergaderingen hebben verstoord. Toch zijn we blij met Zuiver. Minder lekker uit lunchen terwijl je kind lekker speelt, kon al in Leidsche Rijn.

Leven in de buitenwijkse brouwerij

Sinds een paar weken heeft onze buitenwijk nieuwe bewoners: krakers. Ik verheugde me onmiddellijk op een goedkope kroeg, een weggeefwinkel of een poppodium zonder popmuziek in de nabijheid van mijn doorzonwoning. Maar helaas is niet iedereen even enthousiast en probeert de gemeente het zomerhuis te ontdoen van de nieuwe bewoners. Gelukkig hoeven ze niet lang te zoeken naar een nieuw onderkomen. In Leidsche Rijn wordt namelijk nog wel vlijtig gebouwd, maar een stuk minder vlijtig gekocht. Dus staan er fonkelnieuwe woningen te niksen! Eén en één is twee, lijkt me.

Een middag in het wilde westen

Als Leidsche Rijner vergeet je soms hoe het er in de rest van de wereld aan toegaat. Het is hier zo rustig, zo vriendelijk, zo veilig. Eén slot is genoeg voor je fiets, de slaapkamerramen kunnen open blijven als je weggaat, het schuurtje hoeft niet altijd op slot en de kinderen kunnen gewoon op straat spelen.
Een gemoedelijk ritje in de boemeltrein bracht mij zaterdag vanuit Slaapstad naar het wilde westen: Hoog Catharijne. Pff wat druk hier en onoverzichtelijk. Om een of andere reden had ik tijdens het winkelen geen geld nodig en zo kwam ik er pas 's avonds achter dat mijn portemonnee ergens in het winkelhart was achtergebleven. Ach ja, had ik niet daar mijn tas gewoon op de vloer gezet tijdens het schoenen passen? En sowieso nauwelijks op mijn spullen gelet maar vooral op mijn kinderen?
Gelukkig kon ik maandag aangifte doen bij een vriendelijk klein politiebureautje in het gemoedelijke Vleuten. Waar ik niet hoefde te wachten.

Gevaarlijk spel

"Fantasievol, absurdistisch, grappig en wrang." Zo werd de huidige inhoud van de Paperdome beschreven op de vrolijke flyer die ik op school vond. "De coolste kunst op aarde" werd mij voorts beloofd, en dat allemaal onder de vlag van de kindervrijstaat. Dus ik nam mijn dochter onder de arm, trommelde wat mede-moeders en hun kroost op en samen togen we naar de Paperdome. Daar gingen de kinderen hun vrolijke gang terwijl de moeders vergeefs een gesprek probeerden te voeren. Het één sloot het ander vandaag uit. De koters gingen los met enorme piepschuimblokken (gooien, stapelen, klimmen en vallen) ofwel "bouw sculpturen van ijsschotsen". Er werd gerolschaatst, waarbij hier en daar een peuter overhoop gereden werd. En er werden stiekeme suikerklonten verorberd, die bedoeld waren om iglo's mee te bouwen. Met een gemiddelde van 1,75 stevige huilbui per kind, veelal veroorzaakt door genadeloos gekletter van de piepschuimen constructies, gingen we naar een uur of anderhalf weer naar huis. De moeders hadden voornamelijk achter stuntende en stuiterende kinderen aangehold en hen keer op keer getroost. De volwassenen mopperden wat na op de fiets. Maar toen ik aan Mira vroeg hoe ze het had gevonden, antwoordde ze ondanks drie schreipartijen enthousiast: "Leuk!"

Hoger, groter, dikker, langer

Een museum ter ere van onze Romeinsche historie, een schouwburgzaal XXL, hoger bouwen dan de Dom..... politieke partijen in Utrecht hebben in deze verkiezingstijd het beste met Leidsche Rijn voor. Als het maar groot is en lang duurt om te realiseren, dan kan alles in onze buitenwijk. Intussen improviseren tienduizenden Leidsche Rijners erop los als het gaat om de dagelijkse boodschappen. In Terwijde staan bedrijfspanden leeg, maar die mogen geen winkels herbergen, omdat ons toekomstige super shopping centre dan misschien nog later wordt opgeleverd. Gelukkig kunnen we intussen in het weekend wel genieten van een vers gehaald frietje. Chapeau voor de ambulante snackkraamhouder die in weer en wind op het tochtige en niet al te sfeervolle parkeerterrein van de AH staat te volharden. 200 meter verder staat een riant voormalig makelaarskantoor overbodig te zijn.

Het geheim van Leidsche Rijn

Almere zet zichzelf succesvol op de kaart met een sterk staaltje stadspromotie: het geheim van Almere. Enthousiaste Almerenaren fungeren in deze campagne als ambassadeurs voor hun stad en het werkt: er willen steeds meer mensen in deze nieuwe stad wonen. De gemeente zelf omschrijft Almere als volgt: “(..) een stad met een eigen gezicht. Een kleurrijke stad, met verrassende moderne architectuur, omringd door veel water en natuur. (...) In de toekomst wil Almere zich tevens ontwikkelen als winkelstad, ondernemersstad en stad waar allerlei subculturen hun plekje gevonden hebben.” Haal 'kleurrijk', 'verrassend', 'water', 'natuur' en natuurlijk de winkels weg en je hebt Leidsche Rijn! Dat dacht het marketingbureau dat Leidsche Rijn moest verkopen blijkbaar ook (of vice versa), want ook alhier schijnen opgetogen bewoners hun eigen stadsdeel aan te prijzen. 'Heel succesvol' zelfs. Die campagne is volledig langs mij heen gegaan. En toch ben ik hierheen verhuisd. Ik hoefde niet overtuigd te worden door een blije Leidsche Rijner: er was simpelweg geen fatsoenlijk én betaalbaar huis te vinden ín de stad, dus woon ik er nu naast. Desgewenst wil ik zelf wel een goed woordje doen voor deze buitenwijk. Dan vertel ik dat het allemaal best meevalt.....

Adieu Belle

Het is even wennen. Dat ze niet komt bedoel ik. Ik had me al voorbereid op een volksopstand. Tweeverdienende gezinshoofden met spandoeken en bugaboo's, die keurig roepen om een Belle-vrije wijk. Welopgevoede schoolkinderen aan de deur om handtekeningen tegen de 262 meter hoge toren op te halen om deze later tijdens een leuk foto-moment aan de burgemeester te overhandigen. En de wat minder welopgevoede die op de achtergrond tijdens dit moment hun tong uitsteken. Woordvoerders van de wijkraad die in alle lokale media van zich laten horen.... Ik was zelf van plan om wat hardcore actievoerders van het type vastketenen tot je een ons weegt in te vliegen om het protest luister bij te zetten. Maar het is allemaal niet nodig. Eén blogbericht volstond...

Hij komt er niet

De Belle van Zuylen gaat in rook op. Het radio 1 journaal meldt dat de bouw niet doorgaat. Het financieel risico is door de crisis te groot geworden en de gemeente vindt het nu niet verantwoord verantwoordelijkheden voor dit project aan te gaan, zo meldt een persbericht.
'De ambitie om van Leidsche Rijn Centrum Noord een hoogstedelijke, levendige nieuwe stadskern te maken blijft onverminderd hoog. De realisatie van hoogbouw om de bouw van het nieuwe stadsdeel Leidsche Rijn te markeren blijft daar integraal onderdeel van uitmaken.' Dat schrijft de gemeente Utrecht in het persbericht.
De hoogste toren gaan we niet missen. In plaats daarvan krijgen we iets dat we in Leidsche Rijn al goed kennen: uitstel en onderzoek.

Belle?

Tja, de Belle van Zuylen. Mocht de toren er ooit komen dan rijkt de schaduw ongeveer tot mijn achterdeur en zie ik haar vanaf deze plek misschien boven het dak van de achterburen uitsteken. Daar waar nu de blauwe lucht, een paar wolken en een vogel zijn. Onlangs zag ik op Youtube het filmpje 'Belle van Zuylen, verleiding of misleiding', waarin wordt toegelicht dat de Belle in werkelijkheid helemaal niet op die mooie artist impressions zou gaan lijken. De ranke lijn, het groen eromheen en zelfs het ingetekende zonlicht blijkt in werkelijkheid onmogelijk. Langzaam zag ik het beeld veranderen in een veel breder en korter model. En toen deed het me denken aan een toren die ik in mijn jeugd aan de horizon zag. Twee eigenlijk. Vaak flink rokend en enigszins dreigend staken ze uit boven het vlakke polderlandschap. De koeltorens van Doel. Voeg daarbij de vele meeuwen die hier rondfladderen, de vette klei op het braakliggend terrein tussen mij en de eventuele Belle van Zuylen en het feit er altijd wind is als je moet fietsen. Je zou zweren dat ik niet in de Randstad woon.

Leidsche Rijn steeds dichterbij!

Neem nou gisteravond. Na 20 minuutjes fietsen, stonden we midden in het stedelijke leven: bands, bier en bekenden. En dat met een sneeuwstorm recht in de snufferd. En het is andersom net zo dichtbij! We zijn een heel eind gekomen sinds ik hier 4 jaar geleden kwam wonen. Toen sloegen de Tom Tommen nog op hol zodra je mijn straatnaam intikte. Wanhopig bezoek meldde zich uren te laat, want hopeloos verdwaald. En dan dachten ze het eindelijk te weten: was de weg weg. Wekelijks diende zich een nieuwe - steeds verder omgeleide - route aan. Ikzelf durfde na de schemering niet te fietsen in de donkere door zandhopen omgeven puinzooi, dus stond ik bij een geïmproviseerde bushalte weg te waaien en af te wachten of het een geluksdag was. De kloof tussen buitenwijk en stad leek schier onoverbrugbaar en steeds vaker verkoos ik eenzame avonden in de nieuwbouw boven een avontuurlijke en langdurige reis naar vrienden en vertier aan de andere kant van het kanaal. En vice versa. Slechts een enkeling waagde zich in mijn deel van de gemeente Utrecht. En nu: flitsende, goedverlichte fietspaden die je rechtstreeks van buitenwijk naar citycentre brengen, regelmatige rijdende bussen in combinatie met hele haltes, autowegen die blijven liggen en een station waar je je leven niet hoeft te wagen om de trein te halen. Mijn sociale leven ademt weer!

Een enorm stuk cultuurgebeuren naar Leidsche Rijn toe

We krijgen een schouwburg in onze buitenwijk. Geheel in stijl krijgen wij de mega-maxi-zaal, die prima past bij de XL-winkels in onze Wall en de nogal royale Belle van Zuylen-toren. De schouwburgzaal komt in het Leidsche Rijn-centrum van 45.000 vierkante meter met 10.000 parkeerplaatsen. Het probleem met mega-plannen is dat het mega-lang duurt voor ze af zijn en dat het mega-ongezellig wordt. Doet u mij maar een bescheiden boetiekje of een kleine kantoorboekhandel en een fijn filmhuisje.

IJspret

Er wordt volop geschaatst in Terwijde, las ik deze week in het AD. Dat klopt. Het is een waterrijke wijk en je kunt in de meeste plaatsen zo dichtbij huis het ijs op dat je thuis je schaatsen al aan kunt doen. Geweldig is dat. Klunen hoeft niet want na vijf weken Oudhollandsch winterweer ligt er ook op straat een centimeters dikke ijslaag. 's Morgens is het een spekgladde spiegel die zacht glanst in het ochtendlicht. Eigenlijk wel mooi. Zo mooi en glad dat ik al verschillende mensen spontaan de straat zag kussen. Eerlijk gezegd heb ik dat zelf ook gedaan.
Maar de fietspaden en doorgaande wegen liggen er mooi bij hoor! Dat dan weer wel.

Let the sun shine....

Twee maal per schooldag passeer ik een zonnestudio. Hij ligt op een steenworp afstand van mijn huis en daarom hou ik van deze zonnestudio. Sinds vorige week twijfel ik echter of het ding wel open is: het er zo verlaten. Dag in dag uit oogt het leeg en ik begin me zorgen te maken. Gisteren daarom het pand grondig geïnspecteerd. Volgens de ge-etaleerde openingstijden (maandag tot zondag van 11.00 tot 22.00 uur) moest 'ie open zijn. Ik loer nauwkeurig door het donkere raam naar binnen. Niks, niemand, nada, noppes.... O nee! Niet weer een teloorgang van een voorziening in de nabijheid! Ik sla de bocht om en bekijk het andere raam van het hoekpand. Nog steeds geen teken van leven. Of toch.... Een megaflatscreenteevee staat aan en vertoont zomerse taferelen. En in het schaarse schijnsel van de kijkdoos zie ik verderop achter de toonbank twee jongedames staan. Dus toch! De rest van de winter zal ik deze zonnestudio wekelijks bezoeken. Zonnebankbruin is dan wel erg 1988, maar ik ben het de buitenwijk verplicht.

Bye bye bike

Oh - my - god! (denk er een MTV-tienermeisje bij) Nog een gat in onze voorzieningen! En in dit geval een grote, want de mega-fietsenwinkel gaat onze Wall verlaten. Shopping mall the Wall, je hebt er vast van gehoord, herbergt louter ongelooflijke oversized winkels die spullen verkopen die je of niet nodig hebt, of te duur zijn. Maar aangezien dit de enige detailhandelaren op loopafstand zijn, loop ik er toch soms heen. En koop ik er toch soms wat. Zoals vorige week een Mega Mindy-fietshelm voor mijn kleutster. Honderden vierkante meters met fietsen en aanverwante zaken en nul andere klanten. Het was een beetje rustig, vertelde de fietsemployee. Dat was altijd zo deze tijd van het jaar. Ik knikte begrijpend: kou en fietsen gaan niet samen. De vriendelijk man deed ons nog fietsversiersels en een drinkbeker kado. "Tot ziens," zei hij vrolijk toen we het pand verlieten. Het bleek een vaarwel.....

Hey, good looking!

Wat hebben 6000 mensen in een nieuwe wijk als eerste nodig? Inderdaad: een supermarkt. En die hebben we in Terwijde gelukkig ook. Onze nood- Albert Heijn - die stamt uit de tijd dat er 2000 inwoners waren - staat er nog steeds. Vol verwachting hielden we onze adem in toen er in de Boemerang (best bekend groot gebouw in de vorm van een boemerang) winkels zouden komen. Een HEMA? Een Kruidvat? Een Blokker? Een Etos desnoods? Of een gezellige buurtbakker, koffietentje of goeie groenteboer? We zagen ons al lekker struinen en het buurtgevoel beleven. Helaas: we zaten er naast en kregen een kapper, makelaar en een zonnestudio. Hoe knus is dat? En vooral: hoe nodig? De makelaar was snel weer weg en liet een - nog steeds - lege ruimte achter. Want na onze dagelijkse boodschappen hebben we niet direct behoefte aan een nieuw huis. Wel aan kunstmatige zon en een nieuw kapsel. Want van zonlicht worden we vrolijk en dat is toch belangrijk als er verder niets te doen is. Als je haar maar goed zit!