woensdag 27 januari 2010

Het geheim van Leidsche Rijn

Almere zet zichzelf succesvol op de kaart met een sterk staaltje stadspromotie: het geheim van Almere. Enthousiaste Almerenaren fungeren in deze campagne als ambassadeurs voor hun stad en het werkt: er willen steeds meer mensen in deze nieuwe stad wonen. De gemeente zelf omschrijft Almere als volgt: “(..) een stad met een eigen gezicht. Een kleurrijke stad, met verrassende moderne architectuur, omringd door veel water en natuur. (...) In de toekomst wil Almere zich tevens ontwikkelen als winkelstad, ondernemersstad en stad waar allerlei subculturen hun plekje gevonden hebben.” Haal 'kleurrijk', 'verrassend', 'water', 'natuur' en natuurlijk de winkels weg en je hebt Leidsche Rijn! Dat dacht het marketingbureau dat Leidsche Rijn moest verkopen blijkbaar ook (of vice versa), want ook alhier schijnen opgetogen bewoners hun eigen stadsdeel aan te prijzen. 'Heel succesvol' zelfs. Die campagne is volledig langs mij heen gegaan. En toch ben ik hierheen verhuisd. Ik hoefde niet overtuigd te worden door een blije Leidsche Rijner: er was simpelweg geen fatsoenlijk én betaalbaar huis te vinden ín de stad, dus woon ik er nu naast. Desgewenst wil ik zelf wel een goed woordje doen voor deze buitenwijk. Dan vertel ik dat het allemaal best meevalt.....

zaterdag 23 januari 2010

Adieu Belle

Het is even wennen. Dat ze niet komt bedoel ik. Ik had me al voorbereid op een volksopstand. Tweeverdienende gezinshoofden met spandoeken en bugaboo's, die keurig roepen om een Belle-vrije wijk. Welopgevoede schoolkinderen aan de deur om handtekeningen tegen de 262 meter hoge toren op te halen om deze later tijdens een leuk foto-moment aan de burgemeester te overhandigen. En de wat minder welopgevoede die op de achtergrond tijdens dit moment hun tong uitsteken. Woordvoerders van de wijkraad die in alle lokale media van zich laten horen.... Ik was zelf van plan om wat hardcore actievoerders van het type vastketenen tot je een ons weegt in te vliegen om het protest luister bij te zetten. Maar het is allemaal niet nodig. Eén blogbericht volstond...

vrijdag 22 januari 2010

Hij komt er niet

De Belle van Zuylen gaat in rook op. Het radio 1 journaal meldt dat de bouw niet doorgaat. Het financieel risico is door de crisis te groot geworden en de gemeente vindt het nu niet verantwoord verantwoordelijkheden voor dit project aan te gaan, zo meldt een persbericht.
'De ambitie om van Leidsche Rijn Centrum Noord een hoogstedelijke, levendige nieuwe stadskern te maken blijft onverminderd hoog. De realisatie van hoogbouw om de bouw van het nieuwe stadsdeel Leidsche Rijn te markeren blijft daar integraal onderdeel van uitmaken.' Dat schrijft de gemeente Utrecht in het persbericht.
De hoogste toren gaan we niet missen. In plaats daarvan krijgen we iets dat we in Leidsche Rijn al goed kennen: uitstel en onderzoek.

woensdag 20 januari 2010

Belle?


Tja, de Belle van Zuylen. Mocht de toren er ooit komen dan rijkt de schaduw ongeveer tot mijn achterdeur en zie ik haar vanaf deze plek misschien boven het dak van de achterburen uitsteken. Daar waar nu de blauwe lucht, een paar wolken en een vogel zijn. Onlangs zag ik op Youtube het filmpje 'Belle van Zuylen, verleiding of misleiding', waarin wordt toegelicht dat de Belle in werkelijkheid helemaal niet op die mooie artist impressions zou gaan lijken. De ranke lijn, het groen eromheen en zelfs het ingetekende zonlicht blijkt in werkelijkheid onmogelijk. Langzaam zag ik het beeld veranderen in een veel breder en korter model. En toen deed het me denken aan een toren die ik in mijn jeugd aan de horizon zag. Twee eigenlijk. Vaak flink rokend en enigszins dreigend staken ze uit boven het vlakke polderlandschap. De koeltorens van Doel. Voeg daarbij de vele meeuwen die hier rondfladderen, de vette klei op het braakliggend terrein tussen mij en de eventuele Belle van Zuylen en het feit er altijd wind is als je moet fietsen. Je zou zweren dat ik niet in de Randstad woon.

zondag 17 januari 2010

Leidsche Rijn steeds dichterbij!

Neem nou gisteravond. Na 20 minuutjes fietsen, stonden we midden in het stedelijke leven: bands, bier en bekenden. En dat met een sneeuwstorm recht in de snufferd. En het is andersom net zo dichtbij! We zijn een heel eind gekomen sinds ik hier 4 jaar geleden kwam wonen. Toen sloegen de Tom Tommen nog op hol zodra je mijn straatnaam intikte. Wanhopig bezoek meldde zich uren te laat, want hopeloos verdwaald. En dan dachten ze het eindelijk te weten: was de weg weg. Wekelijks diende zich een nieuwe - steeds verder omgeleide - route aan. Ikzelf durfde na de schemering niet te fietsen in de donkere door zandhopen omgeven puinzooi, dus stond ik bij een geïmproviseerde bushalte weg te waaien en af te wachten of het een geluksdag was. De kloof tussen buitenwijk en stad leek schier onoverbrugbaar en steeds vaker verkoos ik eenzame avonden in de nieuwbouw boven een avontuurlijke en langdurige reis naar vrienden en vertier aan de andere kant van het kanaal. En vice versa. Slechts een enkeling waagde zich in mijn deel van de gemeente Utrecht. En nu: flitsende, goedverlichte fietspaden die je rechtstreeks van buitenwijk naar citycentre brengen, regelmatige rijdende bussen in combinatie met hele haltes, autowegen die blijven liggen en een station waar je je leven niet hoeft te wagen om de trein te halen. Mijn sociale leven ademt weer!

donderdag 14 januari 2010

Een enorm stuk cultuurgebeuren naar Leidsche Rijn toe

We krijgen een schouwburg in onze buitenwijk. Geheel in stijl krijgen wij de mega-maxi-zaal, die prima past bij de XL-winkels in onze Wall en de nogal royale Belle van Zuylen-toren. De schouwburgzaal komt in het Leidsche Rijn-centrum van 45.000 vierkante meter met 10.000 parkeerplaatsen. Het probleem met mega-plannen is dat het mega-lang duurt voor ze af zijn en dat het mega-ongezellig wordt. Doet u mij maar een bescheiden boetiekje of een kleine kantoorboekhandel en een fijn filmhuisje.

woensdag 13 januari 2010

IJspret

Er wordt volop geschaatst in Terwijde, las ik deze week in het AD. Dat klopt. Het is een waterrijke wijk en je kunt in de meeste plaatsen zo dichtbij huis het ijs op dat je thuis je schaatsen al aan kunt doen. Geweldig is dat. Klunen hoeft niet want na vijf weken Oudhollandsch winterweer ligt er ook op straat een centimeters dikke ijslaag. 's Morgens is het een spekgladde spiegel die zacht glanst in het ochtendlicht. Eigenlijk wel mooi. Zo mooi en glad dat ik al verschillende mensen spontaan de straat zag kussen. Eerlijk gezegd heb ik dat zelf ook gedaan.
Maar de fietspaden en doorgaande wegen liggen er mooi bij hoor! Dat dan weer wel.

dinsdag 12 januari 2010

Let the sun shine....


Twee maal per schooldag passeer ik een zonnestudio. Hij ligt op een steenworp afstand van mijn huis en daarom hou ik van deze zonnestudio. Sinds vorige week twijfel ik echter of het ding wel open is: het er zo verlaten. Dag in dag uit oogt het leeg en ik begin me zorgen te maken. Gisteren daarom het pand grondig geïnspecteerd. Volgens de ge-etaleerde openingstijden (maandag tot zondag van 11.00 tot 22.00 uur) moest 'ie open zijn. Ik loer nauwkeurig door het donkere raam naar binnen. Niks, niemand, nada, noppes.... O nee! Niet weer een teloorgang van een voorziening in de nabijheid! Ik sla de bocht om en bekijk het andere raam van het hoekpand. Nog steeds geen teken van leven. Of toch.... Een megaflatscreenteevee staat aan en vertoont zomerse taferelen. En in het schaarse schijnsel van de kijkdoos zie ik verderop achter de toonbank twee jongedames staan. Dus toch! De rest van de winter zal ik deze zonnestudio wekelijks bezoeken. Zonnebankbruin is dan wel erg 1988, maar ik ben het de buitenwijk verplicht.

donderdag 7 januari 2010

Bye bye bike

Oh - my - god! (denk er een MTV-tienermeisje bij) Nog een gat in onze voorzieningen! En in dit geval een grote, want de mega-fietsenwinkel gaat onze Wall verlaten. Shopping mall the Wall, je hebt er vast van gehoord, herbergt louter ongelooflijke oversized winkels die spullen verkopen die je of niet nodig hebt, of te duur zijn. Maar aangezien dit de enige detailhandelaren op loopafstand zijn, loop ik er toch soms heen. En koop ik er toch soms wat. Zoals vorige week een Mega Mindy-fietshelm voor mijn kleutster. Honderden vierkante meters met fietsen en aanverwante zaken en nul andere klanten. Het was een beetje rustig, vertelde de fietsemployee. Dat was altijd zo deze tijd van het jaar. Ik knikte begrijpend: kou en fietsen gaan niet samen. De vriendelijk man deed ons nog fietsversiersels en een drinkbeker kado. "Tot ziens," zei hij vrolijk toen we het pand verlieten. Het bleek een vaarwel.....

dinsdag 5 januari 2010

Hey, good looking!


Wat hebben 6000 mensen in een nieuwe wijk als eerste nodig? Inderdaad: een supermarkt. En die hebben we in Terwijde gelukkig ook. Onze nood- Albert Heijn - die stamt uit de tijd dat er 2000 inwoners waren - staat er nog steeds. Vol verwachting hielden we onze adem in toen er in de Boemerang (best bekend groot gebouw in de vorm van een boemerang) winkels zouden komen. Een HEMA? Een Kruidvat? Een Blokker? Een Etos desnoods? Of een gezellige buurtbakker, koffietentje of goeie groenteboer? We zagen ons al lekker struinen en het buurtgevoel beleven. Helaas: we zaten er naast en kregen een kapper, makelaar en een zonnestudio. Hoe knus is dat? En vooral: hoe nodig? De makelaar was snel weer weg en liet een - nog steeds - lege ruimte achter. Want na onze dagelijkse boodschappen hebben we niet direct behoefte aan een nieuw huis. Wel aan kunstmatige zon en een nieuw kapsel. Want van zonlicht worden we vrolijk en dat is toch belangrijk als er verder niets te doen is. Als je haar maar goed zit!