Leidsche Fijn

Vrijdagmiddag. We zitten allemaal aan de vis voor lunch. Opeens hebben we het over huizen kopen. Voor ik het weet zit ik in een stad tegen buitenwijk-situatie. En ik ben de enige buitenwijkse. Mijn collega's willen er nog niet dood gevonden worden: wonen in Leidsche Rijn is voor echt hen geen optie. De meeste van deze Leidsche Rijn-bashers zijn er nog nooit geweest. Bijna schoot ik in mijn automatische verdediging: betaalbaar nieuw huis met tuin, speeltuin voor de deur, kindvriendelijk enzo. Maar ik zwijg. Want ik weet dat mijn Boitenwijkie er alleen maar -zij het langzaam - op vooruit gaat. Dat kunnen zij niet zeggen. Ooit een grootstedeling na een jaar of 5 in dezelfde straat horen zeggen dat de buurt er zo op vóóruit is gegaan?

Gecontroleerde chaos

Vandaag bezochten wij een licht anarchistische enclave in het zwaar aangeharkte Leidsche Rijn. Stadserf Rood|Noot ging dit weekend open voor publiek met een twee dagen durend programma van kunst, muziek, literatuur en eten en drinken natuurlijk. Hoe het begon weten we niet maar op zondagmiddag was de sfeer in elk geval ontspannen en het mooie weer zorgde voor de rest. Voor de kinderen was het ook spannend met een robot varken, donkere staldeuren met schapen erachter, paarden in de wei en een loslopende hond van behoorlijk formaat die erg lief bleek. De jongste stapte bovendien zonder schroom het podium op toen daar juist Herman Fermin klaarstond om een voordracht te beginnen over zijn familiegeschiedenis in Nederlands Indie.
Het was kortom een leuke middag. Ondanks de wat surrealistisch locatie aan de rand van Leidsche Rijn. Rood|Noot is namenlijk gevestigd aan de voet van de gele brug. Aan deze kant van het kanaal. Temidden van snelwegen, afslagen en andere goed georganiseerde asfaltstroken ligt daar het aangenaam rommelige erf met boederderij, stallen, schuurtjes en weiland. Rood|Noot mag er zijn ding doen. Afgelopen jaren waren er al enkele kunstenaars te gast en in de komende jaren gaat dat verder.
Naarmate het niemandsland langs de A2 verder ingevuld wordt door Leidsche Rijn nieuwbouw zal dit stukje een vreemde eend in de bijt blijven. Hoewel, het is ook wel weer typisch Leidsche Rijn om de vrijheid zo in te kaderen en te begrenzen door stroken asfalt en officiele voorzieningen. Je mag kleuren wat je wilt, maar je moet wel binnen de lijntjes blijven.

Een raadsel van heel veel steen

Zo'n 8 tot 10 keer per week rijd ik hier langs als ik van stad naar buitenwijk en vice versa fiets. En iedere keer slaat mijn fantasie op hol. Is het een postmoderne drive in-bioscoop? Een schuilzolder? Het hoofdkwartier van de AIVD? Eén van de vele onbegrijpelijke kunstprojecten van Leidsche Rijn? Een geheime gevangenis? Een betrouwbare bron meldt dat er 's nachts licht schijnt door de getraliede raampjes aan de zijkanten van het ding. Is het dan toch een goedkope kantoorlocatie waar 's nachts zaken gedaan worden met de andere kant van de wereld? Toen ik geen enkele andere optie meer kon bedenken voor de functie van het trapezium-achtige stenen ding met betonnen trap, besloot ik de waarheid te zoeken. En vond dit kijkje in de toekomst...

Wijdse Rijn

Afgelopen zondag: stralende zon, schrale wind en een onbedwingbare drang om naar buiten te gaan. Dus winterjassen aan, handschoenen toch ook maar weer, kind achterop en fietsen maar. We blijven dichtbij huis en rijden met onze regenboogvlieger naar de Haarrijnse Plas. Niemand te bekennen. Terwijl ik cynisch om me heen kijk naar de industrie van Lage Weide en A2 die dit recreatiegebied aanhalingstekens geven ('recreatiegebied'), hebben man en dochter de vlieger al in de lucht. En hij gaat hoger en hoger. Mira rent met de regenboog achter zich aan over het strand en roept: "Kijk eens mama, hoe ver de vlieger is!" Ze straalt zo hard dat de wind minder koud lijkt. En ik heb opeens oog voor de bomen en de kerktorens aan de andere kant van de plas.

wereldrecord

Afgelopen zaterdag openden maar liefst twee wethouders de timepoints op Het Lint in Terwijde. Met dit systeem kunnen lopers, fietsers, skaters en andere sportfreaks met behulp van een chip zien hoe lang ze over een traject doen. Het was een feestelijke middag met een feesttent, wat publiek, zes schaars geklede cheerleaders, twee wethouders dus, een stuk of zes persfotografen daaromheen, muziek, veel gratis eten en drinken, een estafetteloop en een loterij. Reuze gezellig aan de rand van de buitenwijk in een woonwijkje waar nog slechts twee huizen staan, maar de wegen, fietspaden en straatverlichting al compleet zijn. Dit in tegenstelling tot mijn eigen buurt waar eerst heel veel huizen kwamen en pas daarna de infrastructuur.
Tot mijn grote vreugde was ik bij de loterij een van de gelukkige winnaars van een chip. Enthousiast draafde ik enkele dagen later over het Lint voor een testrondje. De lichtkrant registreerde een tijd van 6.48 minuten. Weer thuis logde ik in op de website voor een verdere analyse van deze prestatie. De computer berekende dat ik met een snelheid van 88 km per uur had gelopen. Een toptijd. Je zou kunnen concluderen dat Het Lint een heel snel parcours is, maar waarschijnlijker is dat ik een ander rondje heb gelopen dan de 4km die de computer in gedachten had.