Een raket in de speeltuin

Er was ons mooi weer beloofd dus besloten MirS en ik op zaterdag met de kinderen te gaan picknicken. In het Waterwinpark naast de gele dingen die als speelobject dienen. Al doende besloten we tot een speeltuintocht, een bezoek aan verschillende speeltuinen in de wijk zodat de kinderen steeds weer nieuwe uitdagingen hadden en wij rustig op een bankje konden hangen.
Dat lukte niet helemaal.
Het eten en drinken had goed gesmaakt maar kennelijk ook de spijsvertering op gang gebracht, want in elke speeltuin was er wel een van de drie kinderen die moest plassen of poepen. Aldus was ik veel in de weer met doekjes, luiers en naar huis fietsen voor schone onderbroeken en was het ook voor mij een actieve middag.
Maar verder was de tocht een groot succes. Bij het minste teken van verveling trokken we naar een volgende locatie om daar weer fris opnieuw te beginnen. Een beetje zoals we dat in een vorig leven met een kroegentocht deden. Het effect was vergelijkbaar. Drie uur en vier speeltuinen verder was ik zo speels geworden dat ik in een op een bankje getekende fallus in eerste instantie een raket herkende.

vinex geluk deel 2

Deze week had ik - evenals MirS een tijdje geleden - een echte vinex-geluk-ervaring. Althans zo leek het even. Op een zonnige middag ging ik met drie kinderen naar de supermarkt. Voor jonge ouders een herkenbaar uitje. Voor de jongste was het de eerste keer dat hij zelf ging fietsen op zijn driewieler. Maar zoals ik zei het was een zonnige middag en bovendien vakantie en ik had een goed humeur dus ik durfde dat wel aan. De twee vrienden van vijfenhalf hadden echter minder geduld. Ik stuurde ze vooruit en dankbaar voor het vertrouwen gingen ze er vandoor. Even later kwamen ze weer terug om te zien dat de driewieler en ik slechts vijf meter verder waren. Er was altijd weer een grasspriet, bloem of stoeprand die interessanter was dan fietsen.

Net toen wij even herenigd waren en er kennelijk alle vier volkomen tevreden uitzagen werden we gespot door een fotografe van het wijkbureau die dit vrolijke tafereel vastlegde. De twee vrienden poseerden trots op hun fiets, de jongste paradeerde over een hoge stoeprand en ik stond ertussen met driewieler en boodschappentas. Voor de zekerheid haalde ik de zonnebril uit mijn haar en zette die terug op mijn neus. Een perfect moment van zomergeluk in suburbia werd vastgelegd.

Even later ruilde ik de driewieler in voor mijn eigen fiets met kinderstoeltje, sjeesde achter de twee vrienden aan die ik nu toch al een tijdje niet had gezien en zag een van hen flink onderuit gaan na een te scherpe bocht. De fotograaf was verdwenen, maar de zon scheen nog steeds.