de haakse bocht

Als ervaren nieuwbouwbewoner verbaas ik me natuurlijk allang niet meer over de vreemde invalshoeken van de planologen en ontwerpers. Maar deze week hadden ze me toch te pakken tijdens een zorgeloos wandelingetje in het Maximapark.

de haakse bocht

tussen idyllisch struweel
en zacht ruisend gras
kronkelt een zwart pad
te hard en te dik
en dan is er plots ook
een hoek van 90 graden
die alle mijmeringen
hardhandig de pas afsnijdt

De Canadezen

In grote groepen scharrelen ze door de wijk: de Canadezen. Aanvankelijk nog schattig, twee ouders met schattige jonge gansjes erachteraan; maar nu die kleintjes groter worden ziet het er al heel anders uit. Een paar weken geleden koersten ze met een hele groep door een sloot in de buurt waar ook een paar eenden en waterhoenen met gezin verbleven. De paniek sloeg toe. Een dapper waterhoentje probeerde haar kroost te verdedigen en de ganzen weg te jagen. Een eend laveerde tussen de ganzen door en joeg haar kinderen subiet het riet in. De Canadezen schoven onverstoorbaar verder.

Vanmorgen zwom ik in het gezelschap van een troep van twintig inmiddels bijna volgroeide ganzen in de Haarrijnse Plas. Ik eenzaam ploeterend. En zij dreven met z'n allen klampjes in formatie over het water. Stel dat die Canadezen zich in dit tempo blijven vermenigvuldigen en allemaal ook weer twintig jongen krijgen… Dan zwem ik volgend jaar met een escorte van honderden ganzen heen en weer. Een veilig gevoel.

Rood Noot Experience

Misschien sliep ik.

Ik droomde van twee jongens. Broertjes in eenzelfde gestreepte onderbroek die droomden dat ze als neergeschoten soldaten in het veld lagen, creperend in het gras terwijl ze droomden van kopjes thee en van gehaktballen bij de koffie, van een bezoek aan de dierentuin waar ze een leeuw zagen die op een vogel leek en aan de drank raakte en verliefd werd op een weduwe die droomde van een gevierd toneelspeler die niet naar huis wilde, hoewel het doek al lang gevallen was. Het hek ging op slot en ik fietste naar huis. Onderweg spookte een duistere hit uit de jaren tachtig door mijn hoofd. Daarna namen Miles Davis en Fletcher Henderson het over. In de speeltuin lag een grote donkere schaduw in de schommel. Hij floot me na en volgde me op het achterpad, vroeg naar een straat met vlinders. Ik bleef even staan en hij keek naar me alsof ik naakt voor hem stond op een vleesmarkt met een prijskaartje om mijn nek. Ik wilde de oren van zijn kop rukken, maar hij had een capuchon op. Beleefd gaf ik antwoord en sloot de poort.

Ik werd wakker in een jongenskamer onder een diepblauw dekbed met robots erop. In de jongenskamer ernaast klonk de blaffende hoest van een zeehond. Het was zes uur. Ik had geen gestreepte onderbroek aan.

--

29-4-2015 6.15 uur; n.a.v. Verzamelaars van Dromen bij RoodNoot met Joep Hendrikx en Peter Kolpa. Een voorstelling waarbij je zonder waarschuwing van het ene absurde verhaal in het andere valt, zoals dat gaat bij dromen. Met teksten van Anton Tsjechov, Fjodr Dostojevski, Danill Charms, Andrei Tarkovski en Vsevolod Garsjin. 

Zeer de moeite waard en nog te zien tot en met zondag 10 mei, aan de voet van de gele brug op Oude Vleutenseweg 33 te Utrecht. www.roodnoot.nl

Er was eens...

Terwijde Oost, 12 maart 2006

 Terwijde Oost, 12 maart 2015

IJsbaan

Best een goed idee van moeder natuur om van het Lint een ijsbaan te maken in de winter.

En dan graag ook standaard zo'n strakblauwe lucht erboven.

Marjoleinweg

Ik word genoemd ja, de naam circuleert.

In de nieuwe wijk Hoge Weide wordt een straat naar mij vernoemd: Marjoleinweg. Die komt in het verlengde van de Kerrieweg en naast Oregano en Sambal. In het kruidenrekje dus.

Het is niet de eerste keer dat ik genoemd word. Er is een Marjoleinweg in Zwolle en in Haren. Er zijn Marjoleinstraten in Groningen, Rotterdam, Noordwijk, Amsterdam en Almere. Barendrecht heeft een Marjoleinlaan. Amstelveen en Wierden ook. Marjoleingaard in Heerlen, Marjoleinpad in Haarlem, Marjoleintuin in Leiderdorp, het houdt niet op.

Een rondje google earth leert dat het over het algemeen kleine, onbeduidende straten zijn. Leeg en sober, of licht chaotisch maar wel gezellig. Soms aangenaam groen, vaak met veel baksteen, woonerven en parkeerplaatsen. In elk geval geen grote statige lanen. Meer de sfeer van een verlaten kruidentuintje. 

Tja.

De Marjoleinweg in Leidsche Rijn is op dit moment niet meer dan een strook zand tussen het onkruid.      Maar het kan nog alles worden.

Watskeburt?

Een wandelingetje op maandagochtend leverde een onwerkelijk beeld op. Leidsche Rijn lijkt soms kleurrijker dan het in werkelijkheid is.