Daar helpt geen lief konijntje meer

Ooit woonde ik lange tijd in de nabijheid van het verbijsterend sfeerloze en alom gehate Jaarbeursplein. Het woei er altijd, er glimlachte nooit iemand en alleen de duivenpoep straalde een beetje warmte uit. Toen ik gisteren - voor het eerst sinds een tijdje - de route stad - thuis weer befietste, ontdekte ik de evenknie van dit plein: de Verlengde Vleutenseweg - Utrechtseweg vlak voor Terwijde. Nu ben ik als Leidsche Rijnsche gewend aan obstakels en lelijkheid, maar dit stukje niemandsland slaat alles. Als enige strookje worden deze weg en omgeving namelijk steeds erger. Meer betonblokken, krakkemikkigheid, meer zandhopen, roestige hekken, uitstekende kabels, afval en andere zooi. De weg naar vooruitgang wordt steeds langer. Ik stond stil om de ellende vast te leggen en zag een konijntje huppelen. Zelfs dat hielp niet.

retourtje Utrecht - Amsterdam

Vorige week bracht Leidsche Rijn mij in Amsterdam. Echt waar. Op een bloedhete dag werd aldaar een boek gepresenteerd over de meest besproken rotonde ooit: het Koehoornplein. Net nu de weg daarnaartoe een nieuwe, schijnbaar zinloze bocht maakt die om het toekomstige centrum heen leidt. Het boek gaat over Roulette, het kunstproject van Manfred Pernice dat er sinds 2006 te zien is. Pernice plaatste in steeds wisselende samenstellingen sculpturen uit de stad op de rotonde. Beelden die al jarenlang niet meer echt gezien werden kregen ineens weer aandacht. Bovendien kregen ze voor het eerst gezelschap van andere beelden en dat pakte wonderwel uit. Dominic van den Boogerd beschrijft deze wisselwerking mooi in zijn bijdragen aan het boek. Hij schrijft over een staande receptie waarin wezenlijk van elkaar verschillende beelden met elkaar kennismaken. Over de dynamiek tussen de beelden, over dieren die lekker in hun vel zitten i.t.t. de verkrampte, nerveuse mensbeelden ernaast.

Roulette heeft op een bijzondere manier veel verteld over ontwikkelingen in de beeldhouwkunst en de betekenis van de plaats voor een werk. Het boek is een mooi verslag van dat proces. Een grappig effect is dat de foto's van de rotonde door de jaren heen (2006-2009)die in het boek staan nu al zeer gedateerd aandoen. Zo vaak verandert die plek van gedaante, elke foto is de volgende dag al verouderd. Misschien is het boek daarom op veilige afstand in Amsterdam gepresenteerd? Na afloop reisde zeker 80 procent van de (weinige) aanwezigen weer naar Utrecht, dus heel logisch was het niet.

De blije buitenwijkvrouw

Gisteravond voelde ik het: ik ben een blije buitenwijkvrouw geworden. Tot voor kort had ik dit niet voor mogelijk gehouden. Ik woonde hier om louter praktische redenen en probeerde er het beste van te maken. En dat was nog ná de fase van totale ontkenning en vluchtgedrag richting stad. Want van harte was de keuze om hier te komen wonen niet gemaakt. Pas toen het écht onmogelijk bleek om in Utrecht een huis te vinden, keken we over de Vleutensebrug. En nu, een kleine vijf jaar later, ben ik dan eindelijk echt om. Ik frotte vrolijk in mijn voortuintje terwijl ik vanuit een ooghoek mijn kleutster in de gaten hield die samen met een vriendinnetje in het klimrek hing. Af en toe maakte ik een niksig doch gezellig praatje met een buurvrouw. De zon scheen en ik dacht: "Wat wordt mijn tuintje mooi."