Sint Maarten

Daar sta ik dan in mijn nieuwbouwkeuken. Door het raam kijk ik naar de grijze lucht, het keurige plantsoen en de nette huizenrijen. Ik veeg wat stof weg en voel me schuldig dat ik niet aandachtig luister. Aan de telefoon is een mevrouw van Amnesty International. Wat ze vertelt lijkt over een andere planeet te gaan, zo ver is het van mijn werkelijkheid verwijderd. Over de opstanden in Afrika waar steeds vaker met geweld tegen opgetreden wordt. Over de situatie in Syrie waar martlingen en mishandelingen zelfs in de ziekenhuizen plaatsvinden. Hoe klein zijn mijn problemen van rondslingerend speelgoed en de zoveelste omrijroute door nieuwbouwland. Hoe zorgeloos is mijn bestaan, waarin vandaag de lastigste opdracht is het afstemmen van avondeten, sinterklaasjournaal en lampionnenoptocht.
Vreemd hoe zo'n telefoontje je uit je apatische alledaagsheid kan lostrekken. De grauwe, saaie nieuwbouwwijk verandert prompt in een paradijs. Ik zou er een deel van willen weggeven.