Dertig tinten groen

De voorlopige werktitel voor het openbaar groen op het dak van de A2 is Dakpark. Dat bekt niet echt lekker en daarom mogen we meedenken over een betere naam.
Of het woord park in die naam moet voorkomen is maar de vraag want het randje groen lijkt toch vooral op een wat breed uitgevallen berm. Bij het zien van de ontwerpen kreeg ik spontaan heimwee naar het betere bermtoerisme. Even stoppen langs de kant van de weg, niet voor een ciabatta met mozarella en verse pesto, biefstuk met frites of een happymeal, maar voor een zelfgesmeerde boterham, een hard gekookt eitje en lauwe koffie uit de thermoskan. Eigenlijk is het zo gek nog niet dat het A2 Park de mogelijkheid biedt dat stukje vakantiegevoel dichtbij huis te ervaren. Behalve auto's kijken willen we natuurlijk ook groen zien. Natuur, zeg maar. Gras valt daar ook onder, maar liever toch iets meer, laten we zeggen minstens dertig tinten groen.
Hoe gaan we dat noemen? De term park lijkt te groot, dan valt het zo tegen als je er komt, misschien is een understatement beter, zodat het bij aankomst meer is dan verwacht. Collega MirS deed via twitter al de suggestie Minimumpark. In het verlengde daarvan filosoferen wij nog even verder: Het Minimapark, De Groenstrook, Het Lintje, De Berm, Schaamgroen, Border, Plant Zoen, Camouflage, Het Groentje, Stadsrand, Gras, Dakterras, de achtertuin, Autoboulevard, Parkweg, Natuurbeleving, Op weg ...

Ik ga alvast eens kijken waar mijn klapstoeltje gebleven is.





Namen insturen kan tot en met 11 januari via de website van gemeente utrecht:

Uitgaan: de tweede ronde

Toen ik jong en 'hip' was ging ik aan de lopende band uit. Kroeg, dansen, kroeg en dat dan minstens 2 keer per week. Als in het weekend ziek, zwak, misselijk of afspraakloos was, maakte ik me zorgen. Want uitgerekend die ene keer dat ik thuis zat, zou het ongetwijfeld opeens de avond/nacht van het jaar worden. Zonder mij. Dus sleepte ik me onder de aspirine, overgevend of alleen toch naar kroeg, dansen, kroeg. Want alleen achterblijven in mijn kamer van 3,5 bij 3,5: daar kon geen sprake van zijn. Enfin, je wordt ouder, wijzer, rustiger, moeder.... En zoals ieder jong gezin in een ietwat groezelige Utrechtse buurt, verhuis je dan naar Leidsche Rijn. Alwaar je je met een gerust hart een jaar of wat kunt opsluiten in je eengezinswoning, zonder ook maar iets te missen. Tot nu. Ik heb in korte tijd twee grote-mensen-feestjes gemist: ik was rond kinderbedtijd al weg van Muzikaal Terwijde en ik ook al niet bij de opening van Brouwerij Maximus, waar tout buitenwijk zich amuseerde zonder mij. Zo langzamerhand voel ik me weer student, in een iets grotere woonruimte en met wat meer rimpels. Middelbaar moeke worden als eerste stap naar de geraniums zit er voorlopig blijkbaar toch niet in. We gaan de hort weer op! http://www.muzikaalterwijde.nl/ http://www.brouwerijmaximus.nl/

Uitwijken

Semi-fictie op weg van werk naar buitenwijk Ben jij van die bijzondere soort?'vraag ik aan mijn tegenligger, 'Van die soort die nooit opzij hoeft te gaan?' Hij kijkt me vragend aan van onder zijn pet. We staan tegenover elkaar, op een fietspad dat nogal is versmald door werkzaamheden aan beide zijden. De knaap maakte mij het doorrijden onmogelijk doordat hij precies in het midden van het nauwelijks een meter brede pad reed. We staan in een patstelling, want ik had geen zin gehad om uit te wijken. Ik was dan waarschijnlijk in het rood-witte lint beland, dat mijn weg scheidt van vier banen doorrazend autoverkeer. Toedeledoki! Het stuk puber doet zijn mond open. Niks. 'Ik ben er toevallig ook zo eentje,' vervolg ik,' Wat gaan we nu doen?' In gedachten zie ik hem al afdruipen. Ik recht mijn schouders en steek mijn borstjes naar voren. Zijn hoofd gaat hangen en ik kijk naar mijn pedalen om af te zetten. Heel even zie ik in mijn ooghoek iets voorbij flitsen. Circa vier seconden later spuug ik mijn linker voortand plus wat bloed uit terwijl ik onder mijn fiets lig. Ik blijk toch van de opzijgaande soort.

Bezorgen is ook een vak

Tja, het is ook een gedoe natuurlijk. Naar de voordeur lopen en dan een pak folders in de brievenbus werpen. Dat kan veel eenvoudiger. De bezorger die vanmorgen door de straat liep had waarschijnlijk een beeld uit de film in gedachten toen hij aan het baantje begon. Relaxed fietsend door een luie buitenwijk droppen de bezorgers daar met een sierlijke zwaai de krant ergens in een Amerikaanse tuin. Dat lijkt een ontspannen en creatief bijbaantje. Met een uitdaging: bij elk huis op zoek naar de perfecte mix van nonchalance en doelgerichtheid.
De nonchalance had de bezorger van vanmorgen al goed onder de knie, maar het leek nog teveel op slordigheid. In de details is zijn optreden nog niet klaar voor het witte doek. Zijn worp mist gratie. De folders zweven niet met een boog naar de deur maar vallen uit de lucht. Gebrek aan oefening? Of misschien ligt zijn talent toch meer bij de brievenbusmethode. En de overtuiging ontbreekt. Wat dat betreft kan hij nog veel leren van de krantenjongen die om 6 uur 's ochtends vol overgave zingend door de straat fietst, met piepende remmen halt houdt en vastberaden de krant door de klepperende bus duwt.

Baken van vooruitgang

Eenieder die via de Douwe Egberts van stad naar buitenwijk of vice versa fietst, brommert, jogt of skate, ziet 'm. De controleruimte van de landtunnel. Het is een bakstenen gebouw dat in de loop der tijden verstrekkend is verfraaid en aangeharkt. Was het eerst slechts een eenzaam mysterieus kolos omringd door onduidelijk gras- en modderland, inmiddels heeft het een trap, een gazon en een mozaiek. Het ziet er keurig en af uit. Werp echter 1 blik naast dit fraaie stukje in cultuur gebrachte brokje land, en je ziet vele hectaren onontgonnen terrein. Moderne woestenij die ontstaat als er ergens nog een project ontwikkeld met worden. En die door het verstrijken van de tijd steeds woester lijkt te worden. We wachten nog op de projecten park op tunnel en Leidsche Rijn Centrum. Dat betekent nog een jarenlange confrontatie met hopen zand, omleidingen, bouwhekken, bulldozers, betonblokken en rotzooi divers. Met in het midden een baken van hoop op vooruitgang: een heel klein stukje Leidsche Rijn Centrum. Of in ieder geval een plaatje ervan.

Bijna thuis!

Echt gezellig zal het in een fietstunnel nooit worden. Het plafond van zo'n betonnen bak hangt altijd te dicht boven je hoofd en de muren komen op je af. Het tunneltje onder de A2 is een goede poging er geen naargeestige ruimte van te maken. Het is breed er is daglicht, en het water van de Leidsche Rijn stroomt met je mee. En er is een lichtkunstwerk van Herman Kuijer, dat kleur toevoegt aan de kale ruimte. Groen, rood, blauw en paars licht beweegt langs het plafond. Daar wordt die tunnel toch net iets mooier van.


Meer over de tunnel in de rubriek Bekijk het! in het zomernummer van N.U. Magazine
http://www.magazinenu.nl/category/magazines blz 41

Wensput

Eindelijk was ik in de gelegenheid om het Observatorium van Lucas Lenglet te beklimmen. Een maal boven bleek de toren ook een wensput.

Straatlokaal bouwt portret van Terwijde

De uit 2004 (!) daterende noodsupermarkt in Terwijde is helaas nog steeds het eenzame centrum van de wijk. In sociaal opzicht dus een belangrijk ontmoetingspunt. En daarom ook de beste plek voor het project Straatlokaal. Maandag 2 april verscheen een container op het parkeerterrein, die in de loop van de week gevuld werd met allerhande (jawel) materialen uit Terwijde en omgeving. Ontwerper Rikkert Paauw trok met zijn collega's door de wijk en kwam terug met bouwafval, zolderresten en andere donaties die in het bouwwerk van Straatlokaal een tweede leven krijgen.
En passant komen de ontwerpers in contact met wijkbewoners en leren veel over de omgeving. En wij dan weer van hen. Want niet gehinderd door enige Leidsche Rijn geschiedenis stappen de straatjutters overal op af. Ook op de standvastige boerderij naast het station, de locatie waar de fata morgana van Winkelcentrum Terwijde volgens sommige bronnen nu misschien dan toch iets vastere vormen lijkt aan te gaan nemen. Moeiteloos mixt Straatlokaal zo de meest uiteenlopende ingrediënten tot een samenhangend beeld van Terwijde. Oude deuren en houten planken uit de boerderij krijgen een plaats naast nieuw laminaat en donaties van de Woonoutlet. Een kunststof designlamp concurreert met een verroest windlicht. En natuurlijk ontbreken ook kinderbed en gedateerde klapstoel niet. Terwijde ten voeten uit?

Leidsche Rijn aan zee

Met een beetje fantasie ben je vanuit Leidsche Rijn zo in Bloemendaal. En de splinternieuwe rotonde bij Parkwijk laat zien dat er verkeerstechnisch geen problemen te verwachten zijn. Direct daarna ligt het strandje. Piepklein, maar het zand is echt. De blauwe lucht is echt en de zon ook. Het geluid van voorbijrijdende auto's lijkt een beetje op dat van de zee. De zandhopen tegenover het terras lijken best wel op duinen. En het gebouwtje is net een strandpaviljoen. Prima plekje dus. Maar dan die naam, Paleis Leeuwesteyn? Nee, dat is zelfs voor mijn best wel grenzeloze fantasie een brug te ver.

Zelluf doen!

Onlangs viel bij mij post van het Centraal Museum in de bus. Het was een aankondiging van God save the queen, een tentoonstelling over kunst, kraak en punk in de periode 1977 -1984. De crux van die kunst, kraak en punk was 'do it yourself'. Knap je 'eigen' huis op, richt je eigen band op, start je eigen kroeg, stencil je eigen krantjes en vooral: verf je eigen haar. Starend naar de uitnodigende beeltenis van 'Punkmeisje' droomde ik van de wederopstanding van deze buitengewoon creatieve en zelfstandige subcultuur. Mijn droom begint contouren te krijgen. Hij komt uit op een plek waar mensen massaal klagen over weinig winkels, niks te doen, geen voorzieningen... Een plek die bovendien kampt met lege vierkante meters, in gebouwen en op onbebouwde terreinen. En zo kreeg Leidsche Rijn toch nog een bloeiend cultureel leven...

Meer info over de tentoonstelling.

Vooruitgang

Zaterdagmiddag 28 januari ging de tunnel onder de A2 open. Ik weet niet precies waarom, maar het voelt als vooruitgang.

Onvindbaar

2008-2025 staat er op de gevel van informatiecentrum Leidsche Rijn. Toch wordt het binnenkort gesloten. Is Leidsche Rijn klaar?
Nee, dat lijkt me niet gezien de vele zandbergen en graafmachines die ik nog dagelijks tegenkom. En eerlijk gezegd hoop ik dat dat altijd zo blijft. Want een woonwijk die af is dat is de dood in de pot. Vanmorgen fietste ik door een oud stukje Vleuten. Een blokje van nette rijtjeshuizen van begin jaren zeventig schat ik. In elk geval al heel lang af. Dat is precies ook wat de wijk uitstraalt: af, stil, niet langer in beweging. Ofwel saai. Over 10 jaar ziet het er nog precies hetzelfde uit, al staan er misschien andere auto's voor de deur en hebben de kozijnen een andere kleur. Nee, dan toch liever vroeg in een wijk gaan wonen, zodat er nog veel kan veranderen en je zo nu en dan verrast wordt door een ruig berglandschap of een nieuwe 'road to nowhere'. Hopelijk blijft het landschap van Leidsche Rijn zo avontuurlijk. Ook als het af is wil ik kunnen verdwalen.
De verkoop van het Informatiecentrum heeft een andere reden. We gaan niet sluiten maar verhuizen vertellen de dames achter de balie. Waarom? 'Omdat we onvindbaar zijn'.
Pure poëzie.

Leidsche Rijners kunnen nog t/m 16 januari stemmen op nieuwe voorzieningen op deze plek, die voor de rest van Nederland onvindbaar is. Een doolhof lijkt me wel wat. In het midden een kroeg.
www.utrecht.onzewijk.nl