IJsbaan

Best een goed idee van moeder natuur om van het Lint een ijsbaan te maken in de winter.

En dan graag ook standaard zo'n strakblauwe lucht erboven.

Marjoleinweg

Ik word genoemd ja, de naam circuleert.

In de nieuwe wijk Hoge Weide wordt een straat naar mij vernoemd: Marjoleinweg. Die komt in het verlengde van de Kerrieweg en naast Oregano en Sambal. In het kruidenrekje dus.

Het is niet de eerste keer dat ik genoemd word. Er is een Marjoleinweg in Zwolle en in Haren. Er zijn Marjoleinstraten in Groningen, Rotterdam, Noordwijk, Amsterdam en Almere. Barendrecht heeft een Marjoleinlaan. Amstelveen en Wierden ook. Marjoleingaard in Heerlen, Marjoleinpad in Haarlem, Marjoleintuin in Leiderdorp, het houdt niet op.

Een rondje google earth leert dat het over het algemeen kleine, onbeduidende straten zijn. Leeg en sober, of licht chaotisch maar wel gezellig. Soms aangenaam groen, vaak met veel baksteen, woonerven en parkeerplaatsen. In elk geval geen grote statige lanen. Meer de sfeer van een verlaten kruidentuintje. 

Tja.

De Marjoleinweg in Leidsche Rijn is op dit moment niet meer dan een strook zand tussen het onkruid.      Maar het kan nog alles worden.

Watskeburt?

Een wandelingetje op maandagochtend leverde een onwerkelijk beeld op. Leidsche Rijn lijkt soms kleurrijker dan het in werkelijkheid is.

WEG

Als poldermeisje hou ik van leegte. Van eindeloze vergezichten en open vlaktes. Het vrijwel altijd lege parkeerdek van The Wall vind ik niet desolaat maar juist aangenaam. Lekker, zoveel open ruimte. Denkruimte. Openheid. Perspectief.

  Ook binnen in The Wall is nog een zee van ruimte waar niets mee gebeurt. Alle mogelijkheden liggen nog open. Het zou een restaurant kunnen zijn, een winkel, een fitnesscentrum. Of misschien wel een hotel, zoals theatergezelschap Het NUT doet geloven in hun voorstelling WEG, een verhaal over reizen, grenzen en vreemdelingen. Over ontdekkingsreizigers, zeilmeisje Laura en en de grenzen van Europa. Over nieuwsgierigheid en de angst voor de het onbekende. Over de mooie dromen uit de reisbrochure en de scherpe randjes van de werkelijkheid.

  Het hotel had een binnentuin als een dorpsplein, waar aan lange tafels gegeten werd. Ook hier werden de grenzen opgezocht, en geslecht. Ik leerde twee vreemdelingen kennen die om de hoek bleken te wonen. En at mijn eerste sprinkhaan. 

  De leegte van The Wall bleek een prachtige bestemming, met uitzicht op de A2 en een fijne zonsondergang. Na het eten lagen we ontspannen op een hotelbed met een zacht kussen en de bijbel binnen handbereik. Of leek het toch meer op de rij bedden op een vol strand, in een nachtopvang of mischien wel in een vluchtelingenkamp? De leegte laat alle visioenen toe. Mijn hoofd maakte een reis die veel verder ging dan The Wall.

Asfalt

Asfalt lijkt hard, ondoordringbaar en weinig flexibel. Iets dat wekenlang verkeershinder oplevert en dan voor twintig jaar vastligt op de snelweg. Niets is minder waar in de Vinex. Hier verplaatst het asfalt zich. Het duikt op net voor het weekend als een nieuwe omleiding en verdwijnt twee weken later weer achter een hek of in het niets. Het wordt aangelegd en afgesloten, uitgesmeerd en weggeschraapt al naar gelang de behoefte. Diep zwart als het nieuw is, stoffig als de werkzaamheden zijn afgerond. Asfalt is lang niet zo definitief als het op de tekentafel lijkt. Het is kneedbaar als klei, het kan worden uitgerold en weer ingepakt. Soms blijkt een aangelegde route in de praktijk niet goed te functioneren. Dan wordt er een stuk afgezaagd, een hekje neergezet of een randje bloemenweide toegevoegd. Asfalt is het basismateriaal van de Vinex-wijk. En veel creatiever dan je dacht. 

Het beste asfalt van Leidsche Rijn ligt op het Lint, een spekglad sportrondje van bijna tien kilometer, frivool afgewerkt met rand van witte margrietjes. Skaten gaat hier helemaal vanzelf, zacht suizend glijden je voeten verder en verder. Het mooiste van het Lint is het feit dat het altijd maar doorgaat. Natuurlijk, je stapt er ergens op en komt dat startpunt ook weer tegen, maar het Lint zelf rolt eindeloos door. Het heeft geen begin en geen einde en dus ook geen reden om te stoppen. Nergens is een grens die zegt: je bent er! Die lijn is soms wel ingetekend, zelfs met een tijdsmeting ernaast maar het Lint trekt zich daar niets van aan en gaat gewoon verder na die finish. Rond en rond en rond. Zodat je tot het einde der tijden eindeloos door kunt gaan. Tot je bent opgebrand.

Bent u gelukkig?

Bent u gelukkig?

De kans bestaat dat die vraag u een dezer dagen wordt voorgelegd door het tijdelijk in Leidsche Rijn gevestigde callcenter In Outbound. In Outbound doet deze weken onderzoek naar het welbevinden van de Leidsche Rijner en stelt daarbij soms confronterende vragen.

Het callcenter is onderdeel van de manifestatie De Kip en de Einder die deze week op Stadserf Rood|Noot te zien is. Je weet wel die boerderij daar beneden in de put, net voor de gele brug.

Rood|Noot ligt als het ware in het oog van de orkaan. Wegen cirkelen eromheen en door bouwwerkzaamheden komt de horizon rond het erf steeds hoger te liggen, alsof het langzaam wegzakt in de vergetelheid. De toekomst rukt op! De A2 tunnel en het centrum van Leidsche Rijn worden de nieuwe buren van deze paardenfokkerij uit 1880.

     Op het erf zelf heerst rust. Er scharrelen wat kippen, de paarden staan in de wei en theatercollectief Rood|Noot werkt temidden van nostalgisch meubilair aan een nieuwe voorstelling. Van 11 tot en met 18 mei realiseren het zwervend kunstplatform LUCY en Rood|Noot hier de manifestatie De Kip en de Einder, een mix van theater, performance en beeldende kunst. Zij nodigden een groep kunstenaars uit te reageren op deze plek waar verleden en toekomst om elkaar heen draaien.  

     Zo probeert Arjan Broersma als landschapsschilder de vergane idylle van de begintijd van de fokkerij terug te vinden. Elise ’t Hart verzamelt bijzondere geluiden op het terrein en geeft de bezoeker toegang tot haar laboratorium. Wouter van Veldhoven bouwde van oud meubilair, gevonden voorwerpen en een reeks analoge opname apparatuur een fascinerend zelf-spelend instrument dat verleden en toekomst combineert. Cees Oortwijn helpt u uw koers te bepalen met eigenzinnige verkeersborden en Richtje Reinsma filosofeert in tekst over de plek. Liesbeth Touw zoekt met haar sculpturen naar sporen van het paradijs en Ger van Oort bouwde een magazaijn voor tweeduizend herinneringen waarin Kirsten Roosendaal en Peter Kolpa naar betekenis zoeken. Wout de Boer en Marieke van de Ven bieden een wandeling aan met kop en staart en Jolijn de Wolf zorgt voor een zwerm vogels.

Zingeving en verwarring krijgen een nieuwe dimensie op deze raadselachtige plek waar verleden en toekomst om elkaar heen draaien. Kom kijken en laat je verrassen.

De Kip en de Einder, kunst op het stadserf 14 t/m 18 mei.

Open: 12-18 uur. Entree € 4,-

Elke dag zijn er diverse kleine voorstellingen en performances. Op vrijdag is er een speciaal avondprogramma met onder andere de onderzoeksresultaten van het callcenter.

Stadserf Rood|Noot, Oude Vleutenseweg 33, Utrecht

Meer informatie op http://www.lucyindelucht.nl/lucy-live/de-kip-en-de-einder