Leidsche Lijn: over de streep en de lantaarns

We schrijven 24 januari 2017. Het is een drukte van belang bij de persconferentie in informatiecentrum Leidsche Rijn. De burgemeester neemt het woord en heet de aanwezigen welkom. Dan schraapt ze haar keel. Het voltallige publiek is meteen stil. "We stoppen ermee," begint ze haar verklaring. "We geven de half-bouwrijpe gronden terug aan de natuur. We halen de hekken weg, ruimen de betonblokken op, doneren de zandhopen aan de Drunense Duinen en vegen de boel aan. We zetten een streep door alle vertraagde bouwprojecten." Er welt rumoer op in de zaal. Een door de wol geverfde journalist, zelf woonachtig in de buitenwijk, roept uiteindelijk boven zijn collega's uit: "Betekent dat dat u Leidsche Rijn stillegt?" "Integendeel: nu we alle obstakels opruimen, kunnen Leidsche Rijners zich makkelijker dan ooit verplaatsen. Bovendien laten we de wegen voortaan liggen zoals ze liggen, wat verdwalen en frustraties tegengaat," antwoordt de burgermoeder. Dan laat ze - precies als geadviseerd - een stilte vallen. "En ik beloof u allen plechtig dat de straatverlichting straks overal in dit prachtige stadsdeel zal branden als het donker is."

Let op: dit toekomstbeeld berust niet op feiten en is volledig verzonnen.

winkelhart?

Wat kan er nou leuker zijn dan een uurtje winkelen op zaterdagmiddag? En dat kan nu ook in de buitenwijk! In Winkelcentrum Vleuterweide krijg je voor het eerst het gevoel dat Leidsche Rijn op een stad lijkt. Geen metropool, maar iets als Den Bosch ofzo. Het ziet er goed uit met afwisselende bebouwing, het is druk (alle pashokjes vol!) en we kunnen zelfs kiezen waar we wat gaan drinken. Vanuit het café zie ik de kade waar je in de zomer aan het water kunt gaan zitten en genieten van het uitzicht. Of liever kunt fantaseren over hoe het uitzicht zal worden. Want precies hier houdt het centrum van Vleuterweide op. Het winkelcentrum is af en daarnaast gaat de leegte gewoon verder. Braakliggend terrein, bouwketen en kranen, bergen met zand, hekken, versperringen. En om vijf over vijf is het centrum plots akelig leeg. Het doet me denken aan de film de Truman Show; je waant je in een perfect wereldje maar ergens klopt er iets niet. Het is een fata morgana midden in de woestijn. Het nieuwe winkelhart klopt maar de borstkas ligt nog open. Of de patiënt het haalt is niet zeker.

Bouw uw eigen droomkubus

"Het is begonnen met de kijkdoos. Toen ik die moest maken, dacht ik al: dit kan beter. Mijn kastanjes, herfstbladeren en mosjes kwamen niet tot hun recht in die langwerpige schoenendoos. Heel frustrerend vond ik dat als kind. Mijn juf vond het een prachtexemplaar, maar ik bleef ontevreden. In de brugklas vond ik rust dankzij de wiskundelessen. Ik ontdekte de kubus: het was liefde op het eerste gezicht. De gelijkheid van lengte, breedte en hoogte voelden als thuis. Je kunt er alle kanten mee op: tekenen, stapelen, figuurzagen, plakken. Ik denk dat ik in de loop der tijd honderden kubussen heb gemaakt. De mooiste heb ik nu nog. Die staan in een vitrinekast van 1.20 bij 1.20 bij 1.20. Heeft mijn vriend gemaakt. We wonen nu nog in de boerderij van zijn opa, maar we zijn er dood-ongelukkig. Wat een chaos qua vormen! Gelukkig gaat over een paar maanden de eerste paal in de grond van onze droomkubus. De maquette hebben we al jaren naast de vitrinekast staan, klaar om te bouwen. En nu is er dan eindelijk een plek waar die droom werkelijkheid gaat worden. Er komt een heel eiland vol met kubuswoningen! In Leidsche Rijn. Ik ken die streek verder niet, maar ik heb begrepen dat het precies in het midden van het land ligt. Helemaal fantastisch..."