Twijfels op het asfalt

Over wegen en routes in Leidsche Rijn is al veel gezegd en geschreven. Wijken, wegen en herkenningspunten veranderen continu zodat iedereen altijd verdwaald en overal te laat komt. Je weet wel waar je heen wilt maar niet hoe je er moet komen. Dat geldt niet alleen voor vreemdelingen, zelfs ik raak dicht bij huis soms het spoor bijster. Alsof de logistiek in de buitenwijk op zichzelf nog niet ingewikkeld genoeg is, wordt je bij de Rijnkennemerlaan in Terwijde bijvoorbeeld getrakteerd op deze net-niet doorgaande fietsroute.
Even verderop is op het Lint een mooie variant te vinden: de brug was er eerst, daarna kwam er een pad naast. Naar de motivatie kun je slechts gissen. Is de brug niet veilig en is daarom een bypass nodig? Of kwam de bocht in het asfalt simpelweg niet op de goede plek bij de brug uit? Geen idee, maar het irritante is wel dat dit raadsel in het asfalt ons onschuldige passanten met een probleem opzadelt: welke weg kies je. Voor je het weet brengt zo'n moment je aan het twijfelen en worden deze twee wegen een metafoor voor je leven.
Links of rechts?
Maakt het uit welke route je neemt als het eindpunt precies hetzelfde is?
Is de reis belangrijk of de bestemming?
Uren, dagen, weken denk je na en dan kom je tot de conclusie dat het allemaal anders moet, je baan, je huis, je fiets. Je begint helemaal opnieuw. En dat allemaal door een misser in het asfalt. Zou dat de bedoeling zijn?
En wat is dan de diepere gedachte achter het stijgende en dalende voetpad langs de Jazzsingel?

Leidsche Rijn is niet zo fijn

Ik heb het internet er nog eens op nageslagen, maar nergens staat Leidsche Rijn zo ontworpen is dat vrouwen er na zonsondergang slechts in groepsverband kunnen fietsen. Toch is dat de realiteit. Ik ben net thuis van een donker ritje stad - buitenwijk en heb opnieuw ervaren dat laatstgenoemde een stuk a-relaxter is om rond te rijden. Noodgedwongen fiets je kilometers door niemandsland, waar soms zelfs geen auto meer passeert. Met een beetje mazzel werkt alle straatverlichting, maar dat is helaas meer uitzondering dan regel. Je rijdt over betonplaten, langs hekken, zandhopen, onoverzichtelijke bossages en rotzooi algemeen. Diep ademhalen en flink doortrappen, is het devies. En vooral hopen dat je niemand tegenkomt... Mijn zus vroeg zich af wie (om precies te zijn welke kl**tzak) dit zo ontworpen heeft. Ik antwoordde: 'Niemand.' Het kan namelijk niet waar zijn dat iemand achter zijn tekentafel heeft gezeten met dit resultaat voor ogen.

Met de juiste uitsnede.....

Een zonnige woensdagmiddag na school. Ik neem mijn dochter mee naar Leeuwesteyn, poffertjeskraam. Al talloze keren was ik er langs gefietst en iedere keer had ik me verbaasd over de lokatie: pal naast een weg, tegen een postmodern gebouw aan, vrijwel geheel omringd door lelijkheden als braakliggend terrein en enorme roestige buizen. Deze middag zag ik dit uit pure nieuwsgierigheid door de vingers. We fietsten vrolijk door onze buitenwijk en staken de weg heen over om 'm twintig meter verderop weer terug over te steken naar pofferkraam. Zei ik pofferkraam? We kwamen eigenlijk terecht in een kruising tussen een strandtent en een bistro. Met bovendien een kaart met behoorlijk wat voedsel waar geen poedersuiker op hoeft. We hadden het helemaal naar ons zin: lekker eten, plek om te spelen, tijd om te mijmeren... En zo lang ik mijn blik naar voren of naar rechts richtte, zag het er nog idyllisch uit ook. Zoals zoveel plekken in Leidsche Rijn is het best mooi. Als je de bouwputten, vage infrastructuur, buizen, overtollige beton, of zelfs complete snelwegen en industrieterreinen uit je blikveld weet te bannen.