Dertig tinten groen

De voorlopige werktitel voor het openbaar groen op het dak van de A2 is Dakpark. Dat bekt niet echt lekker en daarom mogen we meedenken over een betere naam.
Of het woord park in die naam moet voorkomen is maar de vraag want het randje groen lijkt toch vooral op een wat breed uitgevallen berm. Bij het zien van de ontwerpen kreeg ik spontaan heimwee naar het betere bermtoerisme. Even stoppen langs de kant van de weg, niet voor een ciabatta met mozarella en verse pesto, biefstuk met frites of een happymeal, maar voor een zelfgesmeerde boterham, een hard gekookt eitje en lauwe koffie uit de thermoskan. Eigenlijk is het zo gek nog niet dat het A2 Park de mogelijkheid biedt dat stukje vakantiegevoel dichtbij huis te ervaren. Behalve auto's kijken willen we natuurlijk ook groen zien. Natuur, zeg maar. Gras valt daar ook onder, maar liever toch iets meer, laten we zeggen minstens dertig tinten groen.
Hoe gaan we dat noemen? De term park lijkt te groot, dan valt het zo tegen als je er komt, misschien is een understatement beter, zodat het bij aankomst meer is dan verwacht. Collega MirS deed via twitter al de suggestie Minimumpark. In het verlengde daarvan filosoferen wij nog even verder: Het Minimapark, De Groenstrook, Het Lintje, De Berm, Schaamgroen, Border, Plant Zoen, Camouflage, Het Groentje, Stadsrand, Gras, Dakterras, de achtertuin, Autoboulevard, Parkweg, Natuurbeleving, Op weg ...

Ik ga alvast eens kijken waar mijn klapstoeltje gebleven is.





Namen insturen kan tot en met 11 januari via de website van gemeente utrecht:

Bezorgen is ook een vak

Tja, het is ook een gedoe natuurlijk. Naar de voordeur lopen en dan een pak folders in de brievenbus werpen. Dat kan veel eenvoudiger. De bezorger die vanmorgen door de straat liep had waarschijnlijk een beeld uit de film in gedachten toen hij aan het baantje begon. Relaxed fietsend door een luie buitenwijk droppen de bezorgers daar met een sierlijke zwaai de krant ergens in een Amerikaanse tuin. Dat lijkt een ontspannen en creatief bijbaantje. Met een uitdaging: bij elk huis op zoek naar de perfecte mix van nonchalance en doelgerichtheid.
De nonchalance had de bezorger van vanmorgen al goed onder de knie, maar het leek nog teveel op slordigheid. In de details is zijn optreden nog niet klaar voor het witte doek. Zijn worp mist gratie. De folders zweven niet met een boog naar de deur maar vallen uit de lucht. Gebrek aan oefening? Of misschien ligt zijn talent toch meer bij de brievenbusmethode. En de overtuiging ontbreekt. Wat dat betreft kan hij nog veel leren van de krantenjongen die om 6 uur 's ochtends vol overgave zingend door de straat fietst, met piepende remmen halt houdt en vastberaden de krant door de klepperende bus duwt.

Bijna thuis!

Echt gezellig zal het in een fietstunnel nooit worden. Het plafond van zo'n betonnen bak hangt altijd te dicht boven je hoofd en de muren komen op je af. Het tunneltje onder de A2 is een goede poging er geen naargeestige ruimte van te maken. Het is breed er is daglicht, en het water van de Leidsche Rijn stroomt met je mee. En er is een lichtkunstwerk van Herman Kuijer, dat kleur toevoegt aan de kale ruimte. Groen, rood, blauw en paars licht beweegt langs het plafond. Daar wordt die tunnel toch net iets mooier van.


Meer over de tunnel in de rubriek Bekijk het! in het zomernummer van N.U. Magazine
http://www.magazinenu.nl/category/magazines blz 41

Wensput

Eindelijk was ik in de gelegenheid om het Observatorium van Lucas Lenglet te beklimmen. Een maal boven bleek de toren ook een wensput.

Straatlokaal bouwt portret van Terwijde

De uit 2004 (!) daterende noodsupermarkt in Terwijde is helaas nog steeds het eenzame centrum van de wijk. In sociaal opzicht dus een belangrijk ontmoetingspunt. En daarom ook de beste plek voor het project Straatlokaal. Maandag 2 april verscheen een container op het parkeerterrein, die in de loop van de week gevuld werd met allerhande (jawel) materialen uit Terwijde en omgeving. Ontwerper Rikkert Paauw trok met zijn collega's door de wijk en kwam terug met bouwafval, zolderresten en andere donaties die in het bouwwerk van Straatlokaal een tweede leven krijgen.
En passant komen de ontwerpers in contact met wijkbewoners en leren veel over de omgeving. En wij dan weer van hen. Want niet gehinderd door enige Leidsche Rijn geschiedenis stappen de straatjutters overal op af. Ook op de standvastige boerderij naast het station, de locatie waar de fata morgana van Winkelcentrum Terwijde volgens sommige bronnen nu misschien dan toch iets vastere vormen lijkt aan te gaan nemen. Moeiteloos mixt Straatlokaal zo de meest uiteenlopende ingrediënten tot een samenhangend beeld van Terwijde. Oude deuren en houten planken uit de boerderij krijgen een plaats naast nieuw laminaat en donaties van de Woonoutlet. Een kunststof designlamp concurreert met een verroest windlicht. En natuurlijk ontbreken ook kinderbed en gedateerde klapstoel niet. Terwijde ten voeten uit?

Leidsche Rijn aan zee

Met een beetje fantasie ben je vanuit Leidsche Rijn zo in Bloemendaal. En de splinternieuwe rotonde bij Parkwijk laat zien dat er verkeerstechnisch geen problemen te verwachten zijn. Direct daarna ligt het strandje. Piepklein, maar het zand is echt. De blauwe lucht is echt en de zon ook. Het geluid van voorbijrijdende auto's lijkt een beetje op dat van de zee. De zandhopen tegenover het terras lijken best wel op duinen. En het gebouwtje is net een strandpaviljoen. Prima plekje dus. Maar dan die naam, Paleis Leeuwesteyn? Nee, dat is zelfs voor mijn best wel grenzeloze fantasie een brug te ver.

Vooruitgang

Zaterdagmiddag 28 januari ging de tunnel onder de A2 open. Ik weet niet precies waarom, maar het voelt als vooruitgang.

Onvindbaar

2008-2025 staat er op de gevel van informatiecentrum Leidsche Rijn. Toch wordt het binnenkort gesloten. Is Leidsche Rijn klaar?
Nee, dat lijkt me niet gezien de vele zandbergen en graafmachines die ik nog dagelijks tegenkom. En eerlijk gezegd hoop ik dat dat altijd zo blijft. Want een woonwijk die af is dat is de dood in de pot. Vanmorgen fietste ik door een oud stukje Vleuten. Een blokje van nette rijtjeshuizen van begin jaren zeventig schat ik. In elk geval al heel lang af. Dat is precies ook wat de wijk uitstraalt: af, stil, niet langer in beweging. Ofwel saai. Over 10 jaar ziet het er nog precies hetzelfde uit, al staan er misschien andere auto's voor de deur en hebben de kozijnen een andere kleur. Nee, dan toch liever vroeg in een wijk gaan wonen, zodat er nog veel kan veranderen en je zo nu en dan verrast wordt door een ruig berglandschap of een nieuwe 'road to nowhere'. Hopelijk blijft het landschap van Leidsche Rijn zo avontuurlijk. Ook als het af is wil ik kunnen verdwalen.
De verkoop van het Informatiecentrum heeft een andere reden. We gaan niet sluiten maar verhuizen vertellen de dames achter de balie. Waarom? 'Omdat we onvindbaar zijn'.
Pure poëzie.

Leidsche Rijners kunnen nog t/m 16 januari stemmen op nieuwe voorzieningen op deze plek, die voor de rest van Nederland onvindbaar is. Een doolhof lijkt me wel wat. In het midden een kroeg.
www.utrecht.onzewijk.nl