Deze week had ik - evenals MirS een tijdje geleden - een echte vinex-geluk-ervaring. Althans zo leek het even. Op een zonnige middag ging ik met drie kinderen naar de supermarkt. Voor jonge ouders een herkenbaar uitje. Voor de jongste was het de eerste keer dat hij zelf ging fietsen op zijn driewieler. Maar zoals ik zei het was een zonnige middag en bovendien vakantie en ik had een goed humeur dus ik durfde dat wel aan. De twee vrienden van vijfenhalf hadden echter minder geduld. Ik stuurde ze vooruit en dankbaar voor het vertrouwen gingen ze er vandoor. Even later kwamen ze weer terug om te zien dat de driewieler en ik slechts vijf meter verder waren. Er was altijd weer een grasspriet, bloem of stoeprand die interessanter was dan fietsen.
Net toen wij even herenigd waren en er kennelijk alle vier volkomen tevreden uitzagen werden we gespot door een fotografe van het wijkbureau die dit vrolijke tafereel vastlegde. De twee vrienden poseerden trots op hun fiets, de jongste paradeerde over een hoge stoeprand en ik stond ertussen met driewieler en boodschappentas. Voor de zekerheid haalde ik de zonnebril uit mijn haar en zette die terug op mijn neus. Een perfect moment van zomergeluk in suburbia werd vastgelegd.
Even later ruilde ik de driewieler in voor mijn eigen fiets met kinderstoeltje, sjeesde achter de twee vrienden aan die ik nu toch al een tijdje niet had gezien en zag een van hen flink onderuit gaan na een te scherpe bocht. De fotograaf was verdwenen, maar de zon scheen nog steeds.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten