Schiphol, 20 november 2018
Zo, ik laat Nederland weer een paar maanden achter me. De eerste sneeuw is voorspeld, en dan pak ik zoals ieder jaar mijn biezen en verkas ik naar de Costa del Luz. En ik ben niet de enige uit Leidsche Rijn die overwintert in Spanje: tussen de gepensioneerde landgenoten tref ik steeds vaker jonge mede-Vinexianen. Zelf besloot ik in de barre winter 2010-2011 dat het zo niet langer kon. Het was een dagelijks gevecht om mijn dochter op school te krijgen. Er gingen weken voorbij dat ik de volledige route moest lopen en we beiden meerdere keren per dag onderuit gingen. Naar kantoor gaan zat er nauwelijks in, boodschappen konden niet eens meer bezorgd worden... En geen binnen-activiteit, winkel, of gestrooide weg in de verre omtrek te bekennen. Ons 'stadsdeel' was volledig van de stad afgesloten. Toen de sneeuw begon te smelten, duurde het alsnog weken voor we fatsoenlijk konden fietsen en de speeltuin -principieel zonder afwatering- bleef nog tijden een modderpoel.
Dus regelde ik met mijn baas dat ik drie maanden per jaar vanuit Spanje kan werken. Internationale basisschool erbij en we waren er klaar voor. Heerlijk! Ons huis in Leidsche Rijn verhuren we aan een paar buitenlandse studenten die het Hollandsche leven ten volle willen ervaren. En als de lente doorzet, komen we met veel plezier terug in onze kneuterbuurt. Lekker het voortuintje aanharken terwijl de kinderen schommelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten