Terugsippen

We schrijven december 2005. Ons uitzicht bestond uit bouwhekken en dito vakkers. Dit buurtje was voor ongeveer een kwart gebouwd en werd omringd door vele hectares braakliggend terrein. Om naar de 'tijdelijke' nood-AH te gaan, ploegde ik me met de kinderwagen door hobbelige harde modder met de nodige bergen en dalen. Ik probeerde onderweg niet aangereden te worden door tractoren, shovels en bulldozers. Zo ongeveer op twee derde van deze vrijwel dagelijks ontbering, begon de bewoonde wereld weer. Ik kende niemand. En niemand kwam langs, want geen openbaar vervoer, niet zichtbaar op de TomTom, ver, ingewikkeld... De luttele keer dat iemand zich mijn kant op waagde, verdwaalde deze persoon steevast urenlang. Wilde deze zelfde persoon mij bij hoge uitzondering nogmaals bezoeken, dan herhaalde dit ritueel zich. Want bekende wegen waren afgesloten, omleidingen hap-snap aangelegd en nieuwe tijdelijke wegen leidden wel heel erg vreemd om in de volle donkerte. Ook naar het werk fietsen was een avontuur. Ik herinner me een periode dat ik honderden meters tussen enorme zandhopen in het niks moest fietsen, op de terugweg in de duisternis. Datzelfde zand liepen we tot ongeveer najaar 2006 met kilo's naar binnen, zodat de stofzuiger en de stofzuigende overuren draaiden. Destijds bestudeerde ik plannen en planningen over ons stadsdeel nog en nam deze serieus. Ik verheugde me op het winkelcentrum Terwijde, op Leidsche Rijn-centrum en was bang voor de Belle van Zuylen-toren. Ik had verwacht dat ik zo tegen 2012 in een moderne, grootstedelijke omgeving zou wonen, vol voorzieningen en bijkomende drukte. In plaats daarvan is Terwijde een dorp vol stadse mensen. En eigenlijk vind ik dat veel leuker. Alleen de kroeg en het jeugdhonk ontbreken nog.