Vorige week bracht Leidsche Rijn mij in Amsterdam. Echt waar. Op een bloedhete dag werd aldaar een boek gepresenteerd over de meest besproken rotonde ooit: het Koehoornplein. Net nu de weg daarnaartoe een nieuwe, schijnbaar zinloze bocht maakt die om het toekomstige centrum heen leidt. Het boek gaat over Roulette, het kunstproject van Manfred Pernice dat er sinds 2006 te zien is. Pernice plaatste in steeds wisselende samenstellingen sculpturen uit de stad op de rotonde. Beelden die al jarenlang niet meer echt gezien werden kregen ineens weer aandacht. Bovendien kregen ze voor het eerst gezelschap van andere beelden en dat pakte wonderwel uit. Dominic van den Boogerd beschrijft deze wisselwerking mooi in zijn bijdragen aan het boek. Hij schrijft over een staande receptie waarin wezenlijk van elkaar verschillende beelden met elkaar kennismaken. Over de dynamiek tussen de beelden, over dieren die lekker in hun vel zitten i.t.t. de verkrampte, nerveuse mensbeelden ernaast.
Roulette heeft op een bijzondere manier veel verteld over ontwikkelingen in de beeldhouwkunst en de betekenis van de plaats voor een werk. Het boek is een mooi verslag van dat proces. Een grappig effect is dat de foto's van de rotonde door de jaren heen (2006-2009)die in het boek staan nu al zeer gedateerd aandoen. Zo vaak verandert die plek van gedaante, elke foto is de volgende dag al verouderd. Misschien is het boek daarom op veilige afstand in Amsterdam gepresenteerd? Na afloop reisde zeker 80 procent van de (weinige) aanwezigen weer naar Utrecht, dus heel logisch was het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten