Drie huisgemaakte bitterballen

Mar en ik hadden wat te vieren. En we besloten om dat in onze eigen hood te doen. Dus op de fiets naar het kloppend hart van onze suburb: Parkwijk. Daar zijn maar liefst twee terrassen om uit te kiezen. Eetcafé nummer 1 zat bomvol en bevond zich in het epicentrum van een ongekend stukje levendigheid. Dansende, springende, kopende mensenmassaatjes waren op de been voor het wijkgezondheidsfeest. Aangezien we elkaar veel te vertellen hadden, lieten we dit evenement plus het daar middenin gelegen terras aan ons voorbij gaan. Dus zegen we neer voor De Buurvrouw. Daar zaten we vrijwel alleen. Er waren - dankzij een muur - zelfs geen voorbijgangers om aan te gapen. Na een roseetje in de zon werd het wat kouder en gingen we naar binnen. Ook daar plek zat. De magen begonnen te knorren en we bestelden een portie huisgemaakte bitterballen, bestaande uit zes stuks. Dit bleek de beste koop van het seizoen: tot en met vanmiddag hoefde ik niks meer te eten.

De koddigheid voorbij

Tot niet al te lang geleden beschouwde ik fietsen in en om Leidsche Rijn als een leuke uitdaging. 'Het is nooit saai met steeds nieuwe obstakels en routes,' grapte ik zowel online als live. Mijn dagelijkse fietstochtjes inspireerden mij tot koddige stukjes en ik nam een serie geinige foto's van wegen die opeens zijn opgeheven, borden die nergens naar wijzen en betonnen blokkades. Grinnik, grinnik. Maar mijn stemming is omgeslagen sinds mijn dochter fietst. De hele f*cking wijk is vol gevaren voor beginnende verkeersdeelnemers! Dat begint vlak voor mijn deur, heeft een hoogtepunt bij het kruispunt op weg naar school en eindigt met busjes die het fietspad langdurig blokkeren en vrachtwagens die erover heen walsen. Ik ben uitgegrapt over de fietssituatie in deze buitenwijk. Wat nu?