Over wegen en routes in Leidsche Rijn is al veel gezegd en geschreven. Wijken, wegen en herkenningspunten veranderen continu zodat iedereen altijd verdwaald en overal te laat komt. Je weet wel waar je heen wilt maar niet hoe je er moet komen. Dat geldt niet alleen voor vreemdelingen, zelfs ik raak dicht bij huis soms het spoor bijster. Alsof de logistiek in de buitenwijk op zichzelf nog niet ingewikkeld genoeg is, wordt je bij de Rijnkennemerlaan in Terwijde bijvoorbeeld getrakteerd op deze net-niet doorgaande fietsroute.
Even verderop is op het Lint een mooie variant te vinden: de brug was er eerst, daarna kwam er een pad naast. Naar de motivatie kun je slechts gissen. Is de brug niet veilig en is daarom een bypass nodig? Of kwam de bocht in het asfalt simpelweg niet op de goede plek bij de brug uit? Geen idee, maar het irritante is wel dat dit raadsel in het asfalt ons onschuldige passanten met een probleem opzadelt: welke weg kies je. Voor je het weet brengt zo'n moment je aan het twijfelen en worden deze twee wegen een metafoor voor je leven.
Links of rechts?
Maakt het uit welke route je neemt als het eindpunt precies hetzelfde is?
Is de reis belangrijk of de bestemming?
Uren, dagen, weken denk je na en dan kom je tot de conclusie dat het allemaal anders moet, je baan, je huis, je fiets. Je begint helemaal opnieuw. En dat allemaal door een misser in het asfalt. Zou dat de bedoeling zijn?
En wat is dan de diepere gedachte achter het stijgende en dalende voetpad langs de Jazzsingel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten