Wat we willen

Het Informatiecentrum Leidsche Rijn houdt binnenkort op te bestaan. Blijkbaar valt er niets of niemand meer te informeren. Het pand wordt verkocht en als bewoners hebben we iets te zeggen over de nieuwe bestemming. Hoera, inspraak! Nou ja, een beetje dan toch.
In de eerste verkoopronde was een religieuze voorziening een randvoorwaarde, maar volgens de brief van het wijkbureau kwam er slechts één ongeldige bieding (die kennelijk toch het vermelden waard is). Dus nu mag het ook iets anders worden. Ruimte voor kleinschalige bedrijven en kantoren bijvoorbeeld of voor dienstverlening, speel- , sport en recreatieve voorzieningen, horeca of woonruimte.
Tja, ik zou zeggen: dat hebben we allemaal al! Met uitzondering misschien van de horeca en de recreatieve voorziening. Eigenlijk blijft van de hele brief met het onderwerp 'Bewonerswensen pand Informatiecentrum Leidsche Rijn' vooral hangen wat staat onder het kopje 'Wat kan niet?'. Daar staat dus precies wat we nodig hebben: een bioscoop, discotheek en detailhandel. Maar dat mag niet, want daarvoor zijn andere gebieden in Leidsche Rijn aangewezen. En dat zijn de gebieden waarvan de ontwikkeling al lang op zich laat wachten.

Kunnen we die starre regeltjes in de tussentijd niet een beetje ombuigen zodat een tijdelijk winkelcentrum met brasserie, bioscoop, discotheek en -vooruit- een recreatieve voorziening mogelijk wordt? Dat zou pas echt een positieve impuls zijn voor Terwijde, want je zou hier kunnen sterven van verveling. Het aantal inwoners is in de vijf jaar dat ik hier woon minstens verdubbeld en nog steeds bestaat het centrum van de wijk uit braakliggend terrein en één winkel. En de markt ja, maar dat doekje voor het bloeden was al snel doorweekt.

Sint Maarten

Daar sta ik dan in mijn nieuwbouwkeuken. Door het raam kijk ik naar de grijze lucht, het keurige plantsoen en de nette huizenrijen. Ik veeg wat stof weg en voel me schuldig dat ik niet aandachtig luister. Aan de telefoon is een mevrouw van Amnesty International. Wat ze vertelt lijkt over een andere planeet te gaan, zo ver is het van mijn werkelijkheid verwijderd. Over de opstanden in Afrika waar steeds vaker met geweld tegen opgetreden wordt. Over de situatie in Syrie waar martlingen en mishandelingen zelfs in de ziekenhuizen plaatsvinden. Hoe klein zijn mijn problemen van rondslingerend speelgoed en de zoveelste omrijroute door nieuwbouwland. Hoe zorgeloos is mijn bestaan, waarin vandaag de lastigste opdracht is het afstemmen van avondeten, sinterklaasjournaal en lampionnenoptocht.
Vreemd hoe zo'n telefoontje je uit je apatische alledaagsheid kan lostrekken. De grauwe, saaie nieuwbouwwijk verandert prompt in een paradijs. Ik zou er een deel van willen weggeven.

Rijk worden in Terwijde

Als een fata morgana duikt het Winkelcentrum Terwijde regelmatig op in de buitenwijk van mijn bewustzijn. Dagelijks passeer minimaal twee keer ik het braakliggend terrein waar het moet komen. Een weelderige groene oase is dat intussen, waar veldbloemen en grassen ongestoord van de ruimte genieten. In de brievenbus duikt het winkelcentrum ook regelmatig op. De gemeente stuurt dan een brief over de voortgang, of -meestal - het gebrek daaraan. Voorzichtig voorspellen ze soms een opleveringsdatum. Een beetje zoals een horoscoop die het grote geluk belooft, waarvan je weet dat het niet waar is, maar stel dat..!
Persoonlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat de uitstel van het winkelcentrum een zegen is. Volgens de oorspronkelijke plannen zou het in 2008 gerealiseerd worden. Het is nu 2011. Dat betekent drie à vier jaar niet winkelen. Hoeveel onnodige aankopen van eten, drinken, leesvoer, kleding en andere betekenisloze spullen zou me dat bespaard hebben? Stel dat je elke week zonder concreet doel zomaar een rondje door het winkelcentrum loopt. Dan geef je toch al snel een tientje uit. Maal zeg 175 weken is 1750 euro. In the pocket!
Vanaf vrijdag heeft Terwijde een weekmarkt. Gezellig! Vroeger was op de markt je gulden een daalder waard. Als dat ook voor de euro opgaat, loopt mijn winst op tot ruim 4000 euro! Ik ben dus bij voorbaat al een enorme fan van de markt in Terwijde. En dan heb ik de gratis stroopwafels nog niet eens genoemd.

Leidsche Rijn wordt veiliger

Het gaat steeds beter met de veiligheid in Leidsche Rijn. Burgemeester en politie zitten er bovenop en nemen geen enkel risico meer. En dat werpt vruchten af. Bewoners geven aan zonder angst door de wijk te fietsen en 's nachts rustig te slapen. De nieuwe maatregelen om ongewenste sujetten te weren uit Leidsche Rijn lijken vooralsnog effectief.
Eerdere wegblokkades bleken onvoldoende en ook de brede slotgrachten rondom delen van de wijk faalden. Daarom is nu gekozen voor een gecombineerde maatregel: achter het betonnen roadblock komt een muur met daarachter een waterbarrière, een stukje niemandsland en een hekwerk. Zonodig kan er nog prikkeldraad en een paspoortcontrole worden toegevoegd.

Zwart schaap met gouden jasje

De gekste plek van Leidsche Rijn is zonder twijfel Rood|Noot, een oude, monumentale boerderij midden in een woestijn van asfalt. Links en rechts slingeren wegen en fietspaden om het erf, schapen en paarden huppelen in de wei en de kippen scharrelen. En er is een cultureel programma, met beeldende kunst, literatuur, muziek en theater. Vanmiddag was de opening van Stalles, dat de komende maand elk weekend te zien is. In verschillende ruimtes duiken binnen en buiten kunstwerken op.
Door een kijkgat in de staldeur zie je een wonderlijk schouwspel van zelfstandig spelende strijkinstrumenten. In de boerderij laat een filmpje van Siarhei Tserasiuk zien hoe de locatie van Rood|Noot nog vreemder zal worden als de stad verder oprukt. Lot Hulshof maakte een rad van fortuin waarin een mensfiguur hopeloos naar beneden blijft vallen, zonder enige controle over zijn bestaan.
Nog leuker vond ik het werk van Torfi Gunnarsson die onderzoek doet naar de kudde schapen van de boerderij. Daarin zit een zwart schaap. Gedraagt die zich anders dan de rest? vroeg Torfi zich af. Hij maakte er een filmpje over. En hij probeert de situatie te beïnvloeden door het schaap een (diervriendelijke) witte trui aan te trekken. Torfi zelf had een goud/zwart sportjasje van Gsus aan en we fantaseerden even hoe ubercool het zwarte schaap daarin zou zijn.
Van kuddegedrag is overigens in Rood|Noot zeker geen sprake. Het programma is origineel en de Utrechtse kunst- en cultuurkudde heeft de juiste afslag kennelijk nog niet kunnen vinden.

samen naar de sauna

Twee berichten in de Leidsche Rijn Nieuwsbrief zijn aanleiding voor wonderlijke visioenen. Op het zuidelijke deel van bedrijventerrein de Wetering komen allerlei instellingen die met gezondheid te maken hebben. Het ziekenhuis is in aanbouw, apotheek Mediq heeft er een kantoor en er zit al een bedrijf dat gespecialiseerd is in de projectontwikkeling van ziekenhuizen e.d.. Het hele gebied wordt een zorgboulevard. Dat wist ik al en dat lijkt me ook heel gezond zo net naast de snelweg.

Wat ik niet wist is dat er ook een specialistische dierenkliniek komt. Naast de Achmea Health & Spa Center Utrecht, 'een complex van 2.600 m2 voor fitness, fysiotherapie en voor ontspanning in de Spa- en saunaruimten'. Beide gaan eind dit jaar al open! Ik heb nog geen huisdier maar zie mezelf toch op een kille en grijze middag in november al naar de zorgboulevard wandelen met een gestreste chiuaua of overspannen asielkat om even bij te komen.

Uit in Leidsche Rijn

Het is zo'n typische zaterdag. Opstaan, kranten lezen, rondhangen, boodschappen doen, klusje hier en daar. Na een rondje door winkelcentrum Terwijde strijken we eind van de middag neer bij het theehuis in het park. Hèhè, tijd voor een roseetje. Of twee. Ik heb zo het gevoel dat het er ook drie kunnen worden. Leidsche Rijn is net een dorp en met twee kinderen op de basisschool ken je sowieso bijna iedereen. De jongens hangen ergens in een klimrek en er schuiven steeds meer buren en kennissen aan.
Gessellug! Kom erbij. Een paar uur later verhuizen we naar het centrum voor een hapje. Alle kinderen kunnen mee want in Leidsche Rijn is altijd en overal een ballenbak of speeltuin in de buurt. Chaos is gezellig. Na het eten is het tijd om de kinderen naar bed te brengen en even bij te komen op de bank met een kopje koffie. Over een paar uurtjes ga ik eens kijken wat ik vanavond aan ga trekken en me voorbereiden op het nachtleven. Elke week weer een moeilijke keuze. Wordt het de drive-in-disco op het parkeerdak van The Wall of een undergroundfeest in de A2 tunnel? Afterparty in de gloednieuwe buurtkroeg Bar El Ar. En morgen lekker chillen in paviljoen Zeezicht op Terwijde Beach.
Zin in.

winkelhart?

Wat kan er nou leuker zijn dan een uurtje winkelen op zaterdagmiddag? En dat kan nu ook in de buitenwijk! In Winkelcentrum Vleuterweide krijg je voor het eerst het gevoel dat Leidsche Rijn op een stad lijkt. Geen metropool, maar iets als Den Bosch ofzo. Het ziet er goed uit met afwisselende bebouwing, het is druk (alle pashokjes vol!) en we kunnen zelfs kiezen waar we wat gaan drinken. Vanuit het café zie ik de kade waar je in de zomer aan het water kunt gaan zitten en genieten van het uitzicht. Of liever kunt fantaseren over hoe het uitzicht zal worden. Want precies hier houdt het centrum van Vleuterweide op. Het winkelcentrum is af en daarnaast gaat de leegte gewoon verder. Braakliggend terrein, bouwketen en kranen, bergen met zand, hekken, versperringen. En om vijf over vijf is het centrum plots akelig leeg. Het doet me denken aan de film de Truman Show; je waant je in een perfect wereldje maar ergens klopt er iets niet. Het is een fata morgana midden in de woestijn. Het nieuwe winkelhart klopt maar de borstkas ligt nog open. Of de patiënt het haalt is niet zeker.