Twijfels op het asfalt

Over wegen en routes in Leidsche Rijn is al veel gezegd en geschreven. Wijken, wegen en herkenningspunten veranderen continu zodat iedereen altijd verdwaald en overal te laat komt. Je weet wel waar je heen wilt maar niet hoe je er moet komen. Dat geldt niet alleen voor vreemdelingen, zelfs ik raak dicht bij huis soms het spoor bijster. Alsof de logistiek in de buitenwijk op zichzelf nog niet ingewikkeld genoeg is, wordt je bij de Rijnkennemerlaan in Terwijde bijvoorbeeld getrakteerd op deze net-niet doorgaande fietsroute.
Even verderop is op het Lint een mooie variant te vinden: de brug was er eerst, daarna kwam er een pad naast. Naar de motivatie kun je slechts gissen. Is de brug niet veilig en is daarom een bypass nodig? Of kwam de bocht in het asfalt simpelweg niet op de goede plek bij de brug uit? Geen idee, maar het irritante is wel dat dit raadsel in het asfalt ons onschuldige passanten met een probleem opzadelt: welke weg kies je. Voor je het weet brengt zo'n moment je aan het twijfelen en worden deze twee wegen een metafoor voor je leven.
Links of rechts?
Maakt het uit welke route je neemt als het eindpunt precies hetzelfde is?
Is de reis belangrijk of de bestemming?
Uren, dagen, weken denk je na en dan kom je tot de conclusie dat het allemaal anders moet, je baan, je huis, je fiets. Je begint helemaal opnieuw. En dat allemaal door een misser in het asfalt. Zou dat de bedoeling zijn?
En wat is dan de diepere gedachte achter het stijgende en dalende voetpad langs de Jazzsingel?

Een raket in de speeltuin

Er was ons mooi weer beloofd dus besloten MirS en ik op zaterdag met de kinderen te gaan picknicken. In het Waterwinpark naast de gele dingen die als speelobject dienen. Al doende besloten we tot een speeltuintocht, een bezoek aan verschillende speeltuinen in de wijk zodat de kinderen steeds weer nieuwe uitdagingen hadden en wij rustig op een bankje konden hangen.
Dat lukte niet helemaal.
Het eten en drinken had goed gesmaakt maar kennelijk ook de spijsvertering op gang gebracht, want in elke speeltuin was er wel een van de drie kinderen die moest plassen of poepen. Aldus was ik veel in de weer met doekjes, luiers en naar huis fietsen voor schone onderbroeken en was het ook voor mij een actieve middag.
Maar verder was de tocht een groot succes. Bij het minste teken van verveling trokken we naar een volgende locatie om daar weer fris opnieuw te beginnen. Een beetje zoals we dat in een vorig leven met een kroegentocht deden. Het effect was vergelijkbaar. Drie uur en vier speeltuinen verder was ik zo speels geworden dat ik in een op een bankje getekende fallus in eerste instantie een raket herkende.

vinex geluk deel 2

Deze week had ik - evenals MirS een tijdje geleden - een echte vinex-geluk-ervaring. Althans zo leek het even. Op een zonnige middag ging ik met drie kinderen naar de supermarkt. Voor jonge ouders een herkenbaar uitje. Voor de jongste was het de eerste keer dat hij zelf ging fietsen op zijn driewieler. Maar zoals ik zei het was een zonnige middag en bovendien vakantie en ik had een goed humeur dus ik durfde dat wel aan. De twee vrienden van vijfenhalf hadden echter minder geduld. Ik stuurde ze vooruit en dankbaar voor het vertrouwen gingen ze er vandoor. Even later kwamen ze weer terug om te zien dat de driewieler en ik slechts vijf meter verder waren. Er was altijd weer een grasspriet, bloem of stoeprand die interessanter was dan fietsen.

Net toen wij even herenigd waren en er kennelijk alle vier volkomen tevreden uitzagen werden we gespot door een fotografe van het wijkbureau die dit vrolijke tafereel vastlegde. De twee vrienden poseerden trots op hun fiets, de jongste paradeerde over een hoge stoeprand en ik stond ertussen met driewieler en boodschappentas. Voor de zekerheid haalde ik de zonnebril uit mijn haar en zette die terug op mijn neus. Een perfect moment van zomergeluk in suburbia werd vastgelegd.

Even later ruilde ik de driewieler in voor mijn eigen fiets met kinderstoeltje, sjeesde achter de twee vrienden aan die ik nu toch al een tijdje niet had gezien en zag een van hen flink onderuit gaan na een te scherpe bocht. De fotograaf was verdwenen, maar de zon scheen nog steeds.

retourtje Utrecht - Amsterdam

Vorige week bracht Leidsche Rijn mij in Amsterdam. Echt waar. Op een bloedhete dag werd aldaar een boek gepresenteerd over de meest besproken rotonde ooit: het Koehoornplein. Net nu de weg daarnaartoe een nieuwe, schijnbaar zinloze bocht maakt die om het toekomstige centrum heen leidt. Het boek gaat over Roulette, het kunstproject van Manfred Pernice dat er sinds 2006 te zien is. Pernice plaatste in steeds wisselende samenstellingen sculpturen uit de stad op de rotonde. Beelden die al jarenlang niet meer echt gezien werden kregen ineens weer aandacht. Bovendien kregen ze voor het eerst gezelschap van andere beelden en dat pakte wonderwel uit. Dominic van den Boogerd beschrijft deze wisselwerking mooi in zijn bijdragen aan het boek. Hij schrijft over een staande receptie waarin wezenlijk van elkaar verschillende beelden met elkaar kennismaken. Over de dynamiek tussen de beelden, over dieren die lekker in hun vel zitten i.t.t. de verkrampte, nerveuse mensbeelden ernaast.

Roulette heeft op een bijzondere manier veel verteld over ontwikkelingen in de beeldhouwkunst en de betekenis van de plaats voor een werk. Het boek is een mooi verslag van dat proces. Een grappig effect is dat de foto's van de rotonde door de jaren heen (2006-2009)die in het boek staan nu al zeer gedateerd aandoen. Zo vaak verandert die plek van gedaante, elke foto is de volgende dag al verouderd. Misschien is het boek daarom op veilige afstand in Amsterdam gepresenteerd? Na afloop reisde zeker 80 procent van de (weinige) aanwezigen weer naar Utrecht, dus heel logisch was het niet.

De dieren

Ja, nu we het toch over de dieren hebben: het zijn er meer. De flora en fauna in Leidsche Rijn is ronduit bijzonder. Naast velden met uitbundig bloeiende wilde bloemen op nog braak liggende terreinen, is er met regelmaat fraai wild te aanschouwen. Dagelijks hoppen konijntjes voorbij en wandelt een trouw stel wilde eenden door de wadi in ons plantsoen. Meerkoeten, meeuwen en reigers zijn ook vaste gasten, een tijdje geleden zat er zelfs een reiger bovenop de schutting van de buren. Vorige week zag ik een fazant op het grasveldje naast de kapsalon. Prachtig! En het was niet de eerste keer.
Maar mijn absolute favorieten zijn de Nijlganzen die ik hier vlakbij dagelijks naast het fietspad zie rondscharrelen. Stoere beesten met een mooie roestbruine kleur. Sinds kort met vijf kleintjes.
En zo heeft het leven in suburbia ook zijn goede kanten, het is traag en ontspannen en het maakt zelfs de belangstelling voor de natuur in je wakker. Dat bedacht ik vanmorgen op de fiets, net voorbij de Nijlganzen. De gedachte dat die dieren hier misschien blijven komen omdat hun huis hier voor het mijne stond, duwde ik snel weer weg.

Cool

Gelezen in De Brug van vandaag: Leidsche Rijn is zo cool als je het zelf maakt.
Dussss.........

Grace Jones in de achtertuin!

Een van de grote voordelen van Terwijde is dat er op fietsafstand een concertzaal is waar je af en toe wel leuke dingen kunt gaan zien en horen. De reistijd is nihil en je bent dus altijd op tijd. Zo fietsten we gisteren om 19.45 naar de Rode Doos voor een concert van Grace Jones. Vijf minuten later parkeerden we de de fiets naast de zaal! Het feest kan beginnen. Miss Jones liet echter op zich wachten. De deuren van de zaal bleven lang dicht en toen we eenmaal binnen waren duurde het nog een heeeeeeeeele tijd. Anderhalf uur om precies te zijn. Anderhalf uur!
Nu ben ik als Leidsche Rijner gewend aan het feit dat mensen van buiten altijd te laat komen omdat ze de weg niet weten, de tomtom ze een leeg weiland in stuurt of plotseling ergens een wegafzetting opduikt, maar anderhalf uur maakte ik nog niet eerder mee. Verdwalen in Leidsche Rijn, het overkomt de beste.

Er kan natuurlijk ook een andere reden voor de vertraging geweest zijn, een joint teveel, slechte voorbereiding of misschien wist Miss Jones niet wat ze moest aantrekken. Dat laatste zou verklaren waarom ze het optreden begon in een zilverkleurige burka. Vrijwel stil staand op een klein voetstuk. Niet echt een swingende opening. Bij het tweede nummer onthulde de burka een wit gestreepte bodysuit met hoofdtooi en leek Jones op een zebra. Langzaam kwam er wat meer beweging in. De band was goed en de kostuums waren bizar en gaven uiteraard en gelukkig met regelmaat uitzicht op de goddelijke benen en de -pull up to the bumper baby- ronde billen van Jones. En dan hebben we het over een vrouw van 61!
Er kwamen minstens acht verschillende kostuums voorbij en steeds verdween Jones minutenlang in de coulissen om zich om te kleden. Ze probeerde die tijd vol te praten maar alles bij elkaar hebben we zeker 30 minuten naar een leeg podium gekeken. Alle energie die tijdens een nummer werd opgebouwd vloeide tijdens het omkleden weer weg.
Zo waren er meer schoonheidsfoutjes maar toch was het een leuk feestje! En Barry Hay was er ook. (Echt waar! W. heeft het gevraagd toen hij naast hem voor de spiegel stond bij de toiletten.)Om twaalf uur was het afgelopen en even later waren we thuis. Omdat er geen bussen reden moesten we toen de oppas nog wegbrengen. Dichtbij duurde alles bij elkaar dus net zo lang als ver weg.

Gecontroleerde chaos

Vandaag bezochten wij een licht anarchistische enclave in het zwaar aangeharkte Leidsche Rijn. Stadserf Rood|Noot ging dit weekend open voor publiek met een twee dagen durend programma van kunst, muziek, literatuur en eten en drinken natuurlijk. Hoe het begon weten we niet maar op zondagmiddag was de sfeer in elk geval ontspannen en het mooie weer zorgde voor de rest. Voor de kinderen was het ook spannend met een robot varken, donkere staldeuren met schapen erachter, paarden in de wei en een loslopende hond van behoorlijk formaat die erg lief bleek. De jongste stapte bovendien zonder schroom het podium op toen daar juist Herman Fermin klaarstond om een voordracht te beginnen over zijn familiegeschiedenis in Nederlands Indie.
Het was kortom een leuke middag. Ondanks de wat surrealistisch locatie aan de rand van Leidsche Rijn. Rood|Noot is namenlijk gevestigd aan de voet van de gele brug. Aan deze kant van het kanaal. Temidden van snelwegen, afslagen en andere goed georganiseerde asfaltstroken ligt daar het aangenaam rommelige erf met boederderij, stallen, schuurtjes en weiland. Rood|Noot mag er zijn ding doen. Afgelopen jaren waren er al enkele kunstenaars te gast en in de komende jaren gaat dat verder.
Naarmate het niemandsland langs de A2 verder ingevuld wordt door Leidsche Rijn nieuwbouw zal dit stukje een vreemde eend in de bijt blijven. Hoewel, het is ook wel weer typisch Leidsche Rijn om de vrijheid zo in te kaderen en te begrenzen door stroken asfalt en officiele voorzieningen. Je mag kleuren wat je wilt, maar je moet wel binnen de lijntjes blijven.

wereldrecord

Afgelopen zaterdag openden maar liefst twee wethouders de timepoints op Het Lint in Terwijde. Met dit systeem kunnen lopers, fietsers, skaters en andere sportfreaks met behulp van een chip zien hoe lang ze over een traject doen. Het was een feestelijke middag met een feesttent, wat publiek, zes schaars geklede cheerleaders, twee wethouders dus, een stuk of zes persfotografen daaromheen, muziek, veel gratis eten en drinken, een estafetteloop en een loterij. Reuze gezellig aan de rand van de buitenwijk in een woonwijkje waar nog slechts twee huizen staan, maar de wegen, fietspaden en straatverlichting al compleet zijn. Dit in tegenstelling tot mijn eigen buurt waar eerst heel veel huizen kwamen en pas daarna de infrastructuur.
Tot mijn grote vreugde was ik bij de loterij een van de gelukkige winnaars van een chip. Enthousiast draafde ik enkele dagen later over het Lint voor een testrondje. De lichtkrant registreerde een tijd van 6.48 minuten. Weer thuis logde ik in op de website voor een verdere analyse van deze prestatie. De computer berekende dat ik met een snelheid van 88 km per uur had gelopen. Een toptijd. Je zou kunnen concluderen dat Het Lint een heel snel parcours is, maar waarschijnlijker is dat ik een ander rondje heb gelopen dan de 4km die de computer in gedachten had.

een brug teveel

Voorzieningen? Ja, meer dan strikt noodzakelijk zelfs. In Terwijde liggen sinds een jaar twee fijne bruggen die niks met nergens verbinden. Handig!

Een middag in het wilde westen

Als Leidsche Rijner vergeet je soms hoe het er in de rest van de wereld aan toegaat. Het is hier zo rustig, zo vriendelijk, zo veilig. Eén slot is genoeg voor je fiets, de slaapkamerramen kunnen open blijven als je weggaat, het schuurtje hoeft niet altijd op slot en de kinderen kunnen gewoon op straat spelen.
Een gemoedelijk ritje in de boemeltrein bracht mij zaterdag vanuit Slaapstad naar het wilde westen: Hoog Catharijne. Pff wat druk hier en onoverzichtelijk. Om een of andere reden had ik tijdens het winkelen geen geld nodig en zo kwam ik er pas 's avonds achter dat mijn portemonnee ergens in het winkelhart was achtergebleven. Ach ja, had ik niet daar mijn tas gewoon op de vloer gezet tijdens het schoenen passen? En sowieso nauwelijks op mijn spullen gelet maar vooral op mijn kinderen?
Gelukkig kon ik maandag aangifte doen bij een vriendelijk klein politiebureautje in het gemoedelijke Vleuten. Waar ik niet hoefde te wachten.

Hij komt er niet

De Belle van Zuylen gaat in rook op. Het radio 1 journaal meldt dat de bouw niet doorgaat. Het financieel risico is door de crisis te groot geworden en de gemeente vindt het nu niet verantwoord verantwoordelijkheden voor dit project aan te gaan, zo meldt een persbericht.
'De ambitie om van Leidsche Rijn Centrum Noord een hoogstedelijke, levendige nieuwe stadskern te maken blijft onverminderd hoog. De realisatie van hoogbouw om de bouw van het nieuwe stadsdeel Leidsche Rijn te markeren blijft daar integraal onderdeel van uitmaken.' Dat schrijft de gemeente Utrecht in het persbericht.
De hoogste toren gaan we niet missen. In plaats daarvan krijgen we iets dat we in Leidsche Rijn al goed kennen: uitstel en onderzoek.

Belle?

Tja, de Belle van Zuylen. Mocht de toren er ooit komen dan rijkt de schaduw ongeveer tot mijn achterdeur en zie ik haar vanaf deze plek misschien boven het dak van de achterburen uitsteken. Daar waar nu de blauwe lucht, een paar wolken en een vogel zijn. Onlangs zag ik op Youtube het filmpje 'Belle van Zuylen, verleiding of misleiding', waarin wordt toegelicht dat de Belle in werkelijkheid helemaal niet op die mooie artist impressions zou gaan lijken. De ranke lijn, het groen eromheen en zelfs het ingetekende zonlicht blijkt in werkelijkheid onmogelijk. Langzaam zag ik het beeld veranderen in een veel breder en korter model. En toen deed het me denken aan een toren die ik in mijn jeugd aan de horizon zag. Twee eigenlijk. Vaak flink rokend en enigszins dreigend staken ze uit boven het vlakke polderlandschap. De koeltorens van Doel. Voeg daarbij de vele meeuwen die hier rondfladderen, de vette klei op het braakliggend terrein tussen mij en de eventuele Belle van Zuylen en het feit er altijd wind is als je moet fietsen. Je zou zweren dat ik niet in de Randstad woon.

IJspret

Er wordt volop geschaatst in Terwijde, las ik deze week in het AD. Dat klopt. Het is een waterrijke wijk en je kunt in de meeste plaatsen zo dichtbij huis het ijs op dat je thuis je schaatsen al aan kunt doen. Geweldig is dat. Klunen hoeft niet want na vijf weken Oudhollandsch winterweer ligt er ook op straat een centimeters dikke ijslaag. 's Morgens is het een spekgladde spiegel die zacht glanst in het ochtendlicht. Eigenlijk wel mooi. Zo mooi en glad dat ik al verschillende mensen spontaan de straat zag kussen. Eerlijk gezegd heb ik dat zelf ook gedaan.
Maar de fietspaden en doorgaande wegen liggen er mooi bij hoor! Dat dan weer wel.

Hey, good looking!

Wat hebben 6000 mensen in een nieuwe wijk als eerste nodig? Inderdaad: een supermarkt. En die hebben we in Terwijde gelukkig ook. Onze nood- Albert Heijn - die stamt uit de tijd dat er 2000 inwoners waren - staat er nog steeds. Vol verwachting hielden we onze adem in toen er in de Boemerang (best bekend groot gebouw in de vorm van een boemerang) winkels zouden komen. Een HEMA? Een Kruidvat? Een Blokker? Een Etos desnoods? Of een gezellige buurtbakker, koffietentje of goeie groenteboer? We zagen ons al lekker struinen en het buurtgevoel beleven. Helaas: we zaten er naast en kregen een kapper, makelaar en een zonnestudio. Hoe knus is dat? En vooral: hoe nodig? De makelaar was snel weer weg en liet een - nog steeds - lege ruimte achter. Want na onze dagelijkse boodschappen hebben we niet direct behoefte aan een nieuw huis. Wel aan kunstmatige zon en een nieuw kapsel. Want van zonlicht worden we vrolijk en dat is toch belangrijk als er verder niets te doen is. Als je haar maar goed zit!