De blije buitenwijkvrouw

Gisteravond voelde ik het: ik ben een blije buitenwijkvrouw geworden. Tot voor kort had ik dit niet voor mogelijk gehouden. Ik woonde hier om louter praktische redenen en probeerde er het beste van te maken. En dat was nog ná de fase van totale ontkenning en vluchtgedrag richting stad. Want van harte was de keuze om hier te komen wonen niet gemaakt. Pas toen het écht onmogelijk bleek om in Utrecht een huis te vinden, keken we over de Vleutensebrug. En nu, een kleine vijf jaar later, ben ik dan eindelijk echt om. Ik frotte vrolijk in mijn voortuintje terwijl ik vanuit een ooghoek mijn kleutster in de gaten hield die samen met een vriendinnetje in het klimrek hing. Af en toe maakte ik een niksig doch gezellig praatje met een buurvrouw. De zon scheen en ik dacht: "Wat wordt mijn tuintje mooi."