Ooit woonde ik lange tijd in de nabijheid van het verbijsterend sfeerloze en alom gehate Jaarbeursplein. Het woei er altijd, er glimlachte nooit iemand en alleen de duivenpoep straalde een beetje warmte uit. Toen ik gisteren - voor het eerst sinds een tijdje - de route stad - thuis weer befietste, ontdekte ik de evenknie van dit plein: de Verlengde Vleutenseweg - Utrechtseweg vlak voor Terwijde. Nu ben ik als Leidsche Rijnsche gewend aan obstakels en lelijkheid, maar dit stukje niemandsland slaat alles. Als enige strookje worden deze weg en omgeving namelijk steeds erger. Meer betonblokken, krakkemikkigheid, meer zandhopen, roestige hekken, uitstekende kabels, afval en andere zooi. De weg naar vooruitgang wordt steeds langer. Ik stond stil om de ellende vast te leggen en zag een konijntje huppelen. Zelfs dat hielp niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten