Leidsche Rijn steeds dichterbij!

Neem nou gisteravond. Na 20 minuutjes fietsen, stonden we midden in het stedelijke leven: bands, bier en bekenden. En dat met een sneeuwstorm recht in de snufferd. En het is andersom net zo dichtbij! We zijn een heel eind gekomen sinds ik hier 4 jaar geleden kwam wonen. Toen sloegen de Tom Tommen nog op hol zodra je mijn straatnaam intikte. Wanhopig bezoek meldde zich uren te laat, want hopeloos verdwaald. En dan dachten ze het eindelijk te weten: was de weg weg. Wekelijks diende zich een nieuwe - steeds verder omgeleide - route aan. Ikzelf durfde na de schemering niet te fietsen in de donkere door zandhopen omgeven puinzooi, dus stond ik bij een geïmproviseerde bushalte weg te waaien en af te wachten of het een geluksdag was. De kloof tussen buitenwijk en stad leek schier onoverbrugbaar en steeds vaker verkoos ik eenzame avonden in de nieuwbouw boven een avontuurlijke en langdurige reis naar vrienden en vertier aan de andere kant van het kanaal. En vice versa. Slechts een enkeling waagde zich in mijn deel van de gemeente Utrecht. En nu: flitsende, goedverlichte fietspaden die je rechtstreeks van buitenwijk naar citycentre brengen, regelmatige rijdende bussen in combinatie met hele haltes, autowegen die blijven liggen en een station waar je je leven niet hoeft te wagen om de trein te halen. Mijn sociale leven ademt weer!